Uwaga u Chestertona na zupełnie inny temat skojarzyła mi się z mówieniem i pisaniem o mszy św. Jest taki błąd: zamiast powiedzieć: "Wprawdzie organista fałszował, a kazanie było niemądre (…), ale to przecież była msza św. Jakaż to radość!" mawia się: "Co prawda to była Najświętsza Eucharystia, ale to i tamto było nie tak". Ale nie o tym chciałem napisać. Tzn. nie o ludzkiej ślepocie, ale o wspaniałości Bożego zaproszenia.

Zachwyt, uniesienie, rozkosz, upojenie – to nam mówi słowo Boże w tym tygodniu. Kiedy św. Paweł napomina, żeby nie winem się upajać, to dlatego, że zna lepsze upojenie. Kiedy podejmujemy mozół Wielkiego Postu, to dlatego, że przygotowujemy się do najradośniejszych świąt.

Gospodarz zaprasza na wesele, a ludzie wolą pracować. Już to jest szokujące! A cóż dopiero dalszy ciąg przypowieści: nienawiść do Gospodarza, zabijanie posłańców najlepszej nowiny. A jak już człowiek przyjdzie, to bywa taki jak ta postać z przypowieści: głowa spuszczona w ziemię, smutne oblicze, przestępowanie z nogi na nogę. "Kiedy to się wreszcie skończy?" Co? Wesele!

Gdzie ono się odbywa? Gdzie rozlewają wino, gdzie zastawiono stół, gdzie wonności, smaki, kolory? Gdzie taniec i śpiew? W Niebie! Gdzie Niebo?

Bogu dziękuję za doświadczenie Nieba na ziemi. Przy ołtarzu.

Boże, Ty dla miłujących Ciebie przygotowałeś niewidzialne dobra, wlej w nasze serca gorącą miłość ku Tobie, abyśmy miłując Ciebie we wszystkim i ponad wszystko, otrzymali obiecane dziedzictwo, które przewyższa wszelkie pragnienia.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym