Konstytucja liturgiczna „Sacrosanctum concilium” wskazywała, że liturgia powinna być wolna od „niepotrzebnych powtórzeń” (KL 34). Czyżby zatem podczas organizowania posoborowego Lekcjonarza popełniono jakieś przeoczenie? A może w tym przypadku mamy do czynienia z powtórzeniem jak najbardziej potrzebnym?

Janowy poemat o Słowie to wiodący tekst całego okresu Narodzenia Pańskiego, najpełniej dotykający jego istoty. „Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami„, „wszystkim tym, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili„. To są kluczowe słowa oddające to o co chodzi w celebracji Narodzenia Pańskiego. Nie chodzi o samo wspomnienie narodzin Jezusa w Betlejem, to dopiero początek. Celem są nasze narodziny do nowego życia w Chrystusie.

Tradycja rzymska zna trzy msze (nie licząc mszy Wigilii) uroczystości Narodzenia Pańskiego: Pasterka (msza w nocy), msza o świcie i msza w dzień. Zrozumiałe, że jesteśmy jakoś najbardziej uczuciowo związani z Pasterką i nie mam zamiaru tego krytykować, ale warto pamiętać, że mszą główną jest ta ostatnia, msza w dzień, podczas której nie czyta się już opowiadania o narodzinach Jezusa (Łk 2, 1-14) tylko prolog o Słowie J 1, 1-18. Wiele osób po Pasterce nie idzie już jednak na tę mszę, niewielu też chodzi do kościoła w dni powszednie oktawy. Dlatego dziaisj mamy to jak najbardziej potrzebne powtórzenie najważniejszego tekstu biblijnego w okresie Narodzenia Pańskiego.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym