Nie odbieram chwały od ludzi

Nie odbieram chwały od ludzi, ale poznałem was, że nie macie w sobie miłości Boga. Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył ktoś inny we własnym imieniu, to byście go przyjęli. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? (J 5. 41 – 44)

Skomentuj

Tekst trudny. Jego rozumienie istotnie wyznacza rozumienie terminu „odbierania chwały od”. Jezus przedstawia siebie jako kogoś, kto nie odbiera chwały od ludzi. Jego rozmówcy z kolei odbierają chwałę od siebie nawzajem, a nie odbierają chwały pochodzącej od Boga.

Zaryzykuję interpretację „chwały” jako znaczenia, jakie każdy z nas posiada w obrębie ludzkiej wspólnoty. Człowiek jest istotą, która umie to znaczenie rozpoznawać, zabiegać o nie, okazywać. Bierze w rachubę cudze rozpoznania, które go dotyczą – co też ludzie sobie o mnie pomyślą. Umie żyć ze znaczenia – żyć cudzym podziwem dla siebie, dla swoich umiejętności. Umie czerpać stąd poczucie własnej wartości. Lizusostwo i okazywanie autentycznego szacunku mają za swą wspólną podstawę tę zdolność odnoszenia się do cudzego znaczenia, komunikowania drugiej osobie swoich rozpoznań – odbierania od siebie wzajemnie chwały.
 
Na tle potęgi tych zachowań w ludzkim świecie, ich niesamowitego dynamizmu, żywiołowej tu sponatniczności i przemyślnych zabiegów, pragnienia zdobycia uznania i głębokich zawodów z tym związanych, całej tej gry o popularność, o uznanie, o bycie zauważonym, docenionym, wyróżnionym, pochwalonym, w świecie lęku przed hańbą, nienawiści do tych, przez których traci się twarz, staje Jezus i dokonuje opisu siebie Nie odbieram chwały od ludzi.
 
Nie żyje z poklasku, z podziwu, nie potrzebuje pochwał, w swoich decyzjach nie uwzględnia tego, co ludzie sobie pomyślą, nie rozważa jak wypadnie, czy się nie zblamuje. Nie odbiera ani szacunku, ani lizusostwa, jest poza całą tą potężną grą o znaczenie. Niewyobrażalny, nieziemski, czysty. Chyba zbyt jesteśmy uwikłani w tę grę, by umieć sobie ten wymiar czystości Jezusa przedstawić. A związana z nią wolność? Przecież ta gra wciąga, jak mało co niewoli. Zamyka na prawdziwą chwałę pochodzącą od Boga. 

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Niepojęta Trójco - ebook
REKLAMA

Zobacz także

Marian Grabowski

Marian Grabowski na Liturgia.pl

Dr hab. fizyki teoretycznej, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Kierownik Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu. Zajmuje się aksjologią nauki, etyką, antropologią filozoficzną. Autor m.in. książek: "Historia upadku", "Pomazaniec. Przyczynek do chrystologii filozoficznej", "Podziw i zdumienie w matematyce i fizyce".