Do takich grzechów należy np. kradzież, obżarstwo, pijaństwo, narkotyki, nieczystość, gniew, kłótnie, przekleństwa itp. Te grzechy są o tyle łatwiejsze do przebaczenia, że wynikając z namiętności, są przejawem chwili, braku opanowania i właściwego zdystansowania się do swoich uczuć. Natomiast grzech przeciwko Duchowi Świętemu, tak jak go Pan Jezus przedstawia, jest grzechem przewrotnego myślenia. Jest to grzech wybrany w tym sensie, że popełniający go chce zaprzeczyć oczywistej prawdzie, podkładając przewrotną interpretację, która obejmuje zarówno intencję działania, jak i wewnętrzną logikę czynu.

Tak właśnie jest w odniesieniu do zarzutu, że Jezus mocą Belzebuba wyrzuca złe duchy. Grzech przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem zamknięcia się na prawdę, którą można poznać w sposób naturalny. Wybór przewrotnej logiki jest wyborem diabelskim. Tak właśnie zrobił wąż w raju wobec Ewy, podsuwając jej złą intencję u Boga. Taki grzech przewrotności, przekręcania prawdy powoduje, że jej światło nie może się przedrzeć do serca. Póki grzech ten trwa, człowiek jest w mocy Złego, ojca kłamstwa i zamyka się na zbawczą moc łaski. Właśnie taki grzech zarzuca Pan Jezus uczonym w Piśmie, którzy mówili: Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy (Mk 3,22).

Grzech ten zagraża także nam, wierzącym chrześcijanom, możemy w niego wpaść, podobnie jak faryzeusze, najbardziej wówczas pobożni Izraelici. I wydaje się, że niestety niekiedy w taki grzech wpadamy. Jeżeli zamknięcie odnosi się do trudnej prawdy o nas samych, to jest on uwarunkowany ogromnym lękiem przed odsłonięciem się tej prawdy, ale jeżeli odnosi się do prawdy dotyczącej kogoś innego, to przewrotność takiego myślenia jest powodowana jakąś złośliwością w sercu. Takie myślenie inspiruje w nas Szatan, ojciec kłamstwa.

Sprawa jest o tyle poważna, że nasze życie jest jedno. Nie mamy powtórki, jak to sugeruje cała tradycja z Dalekiego Wschodu w powszechnie przyjmowanej tam koncepcji reinkarnacji. W Liście do Hebrajczyków czytamy:

A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują (Hbr 9,27n).

W tej perspektywie trzeba zapytać, w imię czego człowiek podejmuje taką przewrotność w myśleniu? Jest to przerażające!

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 3, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym