Szafarze nadzwyczajni to w większości czynni zawodowo mężowie i ojcowie. O ile ich wprowadzenie na Śląsku przed kilkunastu laty spotkało się ze sporadycznymi reakcjami niechęci, o tyle dziś instytucja ta właściwie całkiem spowszedniała. – To już nie eksperyment, tylko zwykła i bardzo potrzebna praktyka – uważa dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego Katowickiej Kurii Metropolitalnej ks. Piotr Kurzela. Największy pożytek ze świeckich szafarzy widzi on w roznoszeniu Komunii św. do chorych w domach i szpitalach. Choć oczywiście, szafarze pomagają także księżom w rozdzielaniu komunii podczas mszy w kościołach.

Abp Zimoń podkreśla z kolei korzyści duchowe. – Obserwujemy wzrost wiary w rodzinach szafarzy – twierdzi.

Proboszcz zaproponował, a proboszczowi się nie odmawia – tak decyzję o przyjęciu szafarstwa tłumaczył Józef Saternus z katowickiej parafii na Górnym os. Tysiąclecia. Dodał, że kierowała nim także chęć pomocy innym. Ten motyw pojawiał się także w wypowiedziach innych nowo ustanowionych szafarzy.

Instytucja świeckich szafarzy nie jest w Kościele niczym nowym. Znało ją już wczesne chrześcijaństwo. Współcześnie kandydat na nadzwyczajnego szafarza powinien mieć ukończony 35. i nieprzekroczony 65. rok życia, posiadać wykształcenie co najmniej średnie i cieszyć się dobrą opinią. Obowiązuje także ukończenie krótkiego kursu przygotowawczego. Jak powiedział ks. Kurzeja, dolna granica wieku szafarzy zostanie być może obniżona.

inf. KAI

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym