Triduum Paschalne to czas, kiedy wszystko staje się nowe. Przemienia się nasze wnętrze, ale tę prawdę ilustruje także liturgia, nakazując – zgodnie ze zwyczajem – wysuszyć kropielnice przy wejściach do kościoła, usunąć paschał czy opróżnić tabernakulum. Dopiero światło świecy pobłogosławionej w Wigilię Paschalną – światło Chrystusa chwalebnie zmartwychwstałego – przywraca blask wnętrzu świątyni, dopiero woda, pobłogosławiona w tę najświętszą noc zapełnia chrzcielnice.

Odpowiedź na pytanie, dlaczego tak się dzieje, odnajdziemy w modlitwie błogosławienia wody do okropienia, jeżeli stosuje się aspersję w ramach aktu pokuty (to piękny i godny pochwalenia zwyczaj, szczególnie w czasie oktawy Wielkanocy): Panie, Boże wszechmogący, wysłuchaj łaskawie próśb swojego ludu, który wspomina wspaniałe dzieło stworzenia i jeszcze wspanialsze dzieło odkupienia i pobłogosław tę wodę, a także dalej w kolekcie: Wszechmogący, wieczny Boże, Ty przez misterium paschalne pojednałeś ludzkość ze sobą i zawarłeś z nią nowe przymierze. Najważniejsze novum to nowe przymierze Boga z człowiekiem.

Nowe przymierze to jednak przede wszystkim konkretne skutki dla człowieka: Przez wodę, którą Chrystus uświęcił w Jordanie, odnowiłeś w odradzającej kąpieli chrztu naszą upadłą naturę. Niech ta woda przypomina nam przyjęty chrzest, abyśmy się radowali z naszymi braćmi ochrzczonymi w czasie uroczystości wielkanocnych (ciąg dalszy paschalnej modlitwy poświęcenia wody). Znów wracamy do Wigilii Paschalnej – Matki wszystkich wigilii, kiedy to katechumeni stali się dziećmi Bożymi. Wyłącznie na mocy nowego Przymierza.

Nowe przymierze to także zmiana sposobu myślenia. Niech Bóg wszechmogący oczyści nas z grzechów i sprawi, abyśmy przez odprawienie tej eucharystycznej Ofiary stali się godnymi udziału w uczcie niebieskiej – kończymy modlitwę po pokropieniu, łącząc zadatek nieba, w którym właśnie uczestniczymy z ucztą niebieską.

Radykalizm Zmartwychwstania to jednak przeniknięcie do głębi naszego wnętrza, a nie zewnętrzna rewolucja. Nowe Przymierze zmienia nasze myślenie, wiąże rzeczywistość z nadzieją nieba: Najłaskawszy Boże, przez wymianę darów dokonującą się w wielkanocnej Ofierze uwolnij nas od przywiązania do świata i daj nam pragnienie nieba (modlitwa nad darami). Kiedy pozbędziemy się przywiązania do świata, w nowy sposób zrozumiemy antyfonę na komunię: Jezus powiedział do swoich uczniów: Chodźcie, posilcie się. Wziął chleb i podał uczniom. Alleluja. Chrystus po raz kolejny łamie chleb dla swoich uczniów po zmartwychwstaniu. Zaprawdę więc uczestniczymy w „wielkanocnej ofierze”.

Piątek to już szósty dzień oktawy. Dzień szczególny, wszak trwa rozciągnięta na osiem dni uroczystość Zmartwychwstania naszego Pana. Z drugiej strony jest to jednak także kolejny dzień konfrontacji codzienności z chrześcijańską, eschatologiczną perspektywą; zetknięcia „już” z „jeszcze nie”. Dlatego jak katechumeni, a raczej wraz z nimi prosimy w kolekcie o umocnienie na nowej drodze: spraw, aby nasze uczynki zgadzały się z wyznawaną przez nas wiarą.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym