Krew bowiem może płynąć tylko w żyłach, w ciele i w tych częściach ciała, które należą do substancji człowieka, a nią stało się Słowo Boże i odkupiło nas swą krwią. Podobnie mówi także apostoł w słowach: w Nim mamy odkupienie, przez krew Jego odpuszczenie grzechów. A ponieważ jesteśmy Jego członkami i żywimy się rzeczą stworzoną, i On sam dostarcza nam rzeczy stworzonej, bo słońcu każe wschodzić i deszcz pada, gdy On chce – to i kielich, który jest z rzeczy stworzonej, uznał za swoją krew i krwią tą posilił naszą krew, a także chleb, który jest z rzeczy stworzonej, uznał za swoje ciało i nim umacnia nasze ciała. Skoro napój zmieszany w kielichu i zwyczajny chleb, otrzymując Słowo Boże, stają się Eucharystią, to jest Krwią i Ciałem Chrystusa, i jeśli dzięki nim wzrasta i umacnia się substancja naszego ciała, to jak mogą [heretycy] zaprzeczać zdolności przyjęcia przez ciało daru Bożego, jakim jest życie wieczne, skoro karmi się ono Krwią i Ciałem Chrystusa i jest Jego częścią? Jak mówi błogosławiony apostoł w Liście do Efezjan: gdyż jesteśmy członkami Jego ciała, z ciała Jego i z kości Jego. I nie mówi tego o jakimś duchowym i niewidzialnym człowieku, duch bowiem nie ma ani kości, ani członków ciała, ale o organizmie prawdziwie ludzkim, który składa się z członków ciała, z nerwów, kości. Ten właśnie organizm karmi się z kielicha, który jest Jego krwią i umocniony jest chlebem, który jest Jego ciałem. I jak krzew winny zasadzony w ziemi w swoim czasie przynosi owoc, a ziarno pszenicy padając w ziemię rozkłada się, ale pod działaniem Ducha Bożego, który ogarnia wszystko, ziarno to rozmnaża się i wychodzi na powierzchnię, a potem przez Mądrość Bożą idzie na użytek ludzi, a gdy przyjmuje Słowo Boże staje się Eucharystią, to jest Ciałem i Krwią Chrystusa, tak i nasze ciała, nią posilone, gdy zostaną złożone w ziemi, rozkładają się wprawdzie, ale w swoim czasie powstają, gdy Słowo Boże obdarzy je zmartwychwstaniem na chwałę Boga Ojca. On bowiem [Ojciec] to, co śmiertelne, otoczy nieśmiertelnością, a to, co zniszczalne, obdarzy za darmo niezniszczalnością, ponieważ Moc Boża w słabości się doskonali. I to nie jest, jakbyśmy sami z siebie mieli życie, i żebyśmy się nadymali i niewdzięczni wynosili się przeciw Bogu. Przeciwnie, powinniśmy z doświadczenia wiedzieć, że z jego wielkoduszności, a nie z naszej natury mamy wieczne trwanie".

Św. Ireneusz z Lyonu, Bóg w Ciele i Krwi, wyb. tekstów i wprow. H. U. von Balthasar, tłum. W. Myszor, Kraków 2001, s. 108-109 (tekst pochodzi z traktatu Adversus haereses V,2,2-3).

Przywołałem ten tekst Ireneusza – największego z Ojców Kościoła II w. – nie po to, aby był głosem w dyskusji "uczta czy ofiara", ponieważ całą tę dyskusję uważam za bezprzedmiotową. Chodzi mi raczej o pokazanie, że tradycja chrześcijańska (najstarsza, szacowna i ortodoksyjna, ba! tę ortodoksję jakoś konstytuująca), w kwestii Eucharystii jest treściowo o wiele bogatsza niż sugeruje ta ewidentnie źle postawiona alternatywa. Ireneusz, kierowany oczywiście pewną motywacją polemiczną, ale też rozumiejąc sam swoje pisanie jako wyraz tradycji Kościoła, mówi o Eucharystii jako o pokarmie, dzięki któremu nasze ciała i nasza krew umacniają się i zdobywają zadatek aphtharsia, która objawi się w przyszłym zmartwychwstaniu. Warunkiem tego działania Eucharystii jest Wcielenie Słowa – kategoria absolutnie centralna w teologii Ireneusza – którego ostatecznym celem jest "abyśmy stali się tym, kim On jest". Wcielenie zaś w swoim aspekcie soteriologicznym implikuje konieczność powtórzenia śmierci Adama. Chrystus musi stać się Adamem (streścić go w sobie –anakephalaioo) i powtórzyć (anakephalaioo) jego historię, rozwiązując wszystkie jego złe decyzje i zamieniając śmierć w narzędzie przywrócenia życia. Ireneusz mówiąc o śmierci Chrystusa nie używa języka ofiary, a w każdym razie nie w sposób bezpośrednio widoczny. Ale bardzo wyraźne jest u niego to, że dokonany na krzyżu rozlew krwi, którą nazywacopulatio anime et corporis, daje człowiekowi życie, które utracił. Dobrowolna dezintegracja Syna Bożego znosi wynikła z gwałtu szatana dezintegrację człowieka. Eucharystia jest przebóstwionym człowieczeństwem – samym umarłym i zmartwychwstałym Panem, w którego przemieniamy się jedząc Go.

Myślę, że Ireneusz nie rozumiałby o co chodzi w dyskusji "uczta czy ofiara". Problem wydałby mu się jakby z innej planety.    

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym