Zachwyca mnie jedna z zasad scholastycznej dyskusji: po wystąpieniu pierwszej strony przeciwnik musiał streścić wygłoszone przed chwilą poglądy, a pierwszy mówca miał potwierdzić (bądź zaprzeczyć), że streszczenie wiernie oddaje jego myśl.

Inna zasada: multum affirma, pauca nega, frequenter distingue (dużo potwierdzaj, niewiele zaprzeczaj, często rozróżniaj). Jej cel: skupianie się na jasnej prezentacji własnego stanowiska, a nie na destrukcyjnej walce. Podoba mi się rozróżnienie (niby oczywiste) pomiędzy właśnie rozróżnianiem a zaprzeczaniem.

Nie wiem, jaka jest istota różnicy między blogiem a forum. Czyżby tylko ta, że blog tą są czyjeś zapiski, a forum to otwarte pole dialogu? Ale przecież bloger zaprasza nieraz do dyskusji. Co do mnie, to lubię rozróżniać między zapisem zdarzeń czy myśli (tu mile widziane uwagi – raczej dopiski niż głosy w dyskusji) a zaproszeniem do dyskusji (tu miejsce na wymianę poglądów).

Co mnie męczy / denerwuje / śmieszy w niektórych wątkach tutaj?

1) Nieporządek – a) dyskusja się plącze w wątkach pobocznych, b) wątek nabiera monstrualnych rozmiarów, bynajmniej nie z tej racji, że dyskusja się rozwija w jasnym kierunku. Wygląda to tak: a to się komuś coś przypomni, a to nastąpi pozamerytoryczna wymiana ciosów, a to ktoś zażartuje.

2) Gadulstwo, które skutkuje pomieszaniem a) porządków – komentarz staje się osobną wypowiedzią, b) ról – gość staje się blogerem.

Podkreślam: to, co mi się nie podoba, dotyczy tych wątków, które są spod znaku dyskusji. Luźne zapiski i luźne komentarze to osobna sprawa.

Zapraszam do rozmowy o rozmowie. Cel: przypomnieć sobie podstawowe zasady i spisać je w paru punktach.