O miłości i odzyskiwaniu autentyczności liturgii

Spotkali się niedawno specjaliści od duszpasterstwa. Radzili, radzili i uradzili dużo mądrych rzeczy. A to żeby duszpasterstwem zajmowali się nie tylko urobieni po nozdrza księża, ale żeby było dynamicznie, to znaczy żeby się tym również świeccy zajęli. A to, żeby może bierzmować jeszcze później, co pozwoli wdrożyć młodzież lepiej (jak to, jeszcze lepiej!?) w działalność apostolską. A to...

[Święci Ojcowie Pustyni, patroni cyników, chrońcież mnie przede mną samym!]

Już jestem spokojny. Streszczenie wniosków z owego sympozjum pasoralistów można znaleźć na wiara.pl. Jedno zdanie mnie tam zwłaszcza zafrapowało. Otóż jeden z uczestników wysunął tezę, że intensyfikacja aktywności Caritasu w parafiach, co ma sprawić, że parafie będą ożywione miłością, przyczyni się m.in. do odzyskania autentyzmu w liturgii.

Ktoś ma pomysł co to jest autentyzm w liturgii i dlaczego mielibyśmy chcieć ją "odzyskiwać"?   


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Zobacz także

Tomasz Dekert

Tomasz Dekert na Liturgia.pl

Urodzony w 1979 r., doktor religioznawstwa UJ, wykładowca w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum w Krakowie. Główne zainteresowania: literatura judaizmu intertestamentalnego, historia i teologia wczesnego chrześcijaństwa, chrześcijańska literatura apokryficzna, antropologia kulturowa (a zwłaszcza możliwości jej zastosowania do poprzednio wymienionych dziedzin), języki starożytne. Autor książki „Teoria rekapitulacji Ireneusza z Lyonu w świetle starożytnych koncepcji na temat Adama” (WAM, Kraków 2007) i artykułów m.in. w „Teofilu”, „Studia Laurentiana” i „Studia Religiologica”. Mąż, ojciec czterech córek i dwóch synów.