To właśnie przed nimi, nie tylko ubogimi w znaczeniu materialnego posiadania, ale żyjącymi na granicy społeczności Izraela, otwiera się niebo. Część z nich z pewnością spała i niczego się nie spodziewała w nocy. Niektórzy czuwali, ale na co oprócz świtu czekali? Z całą pewnością jednak dobrze znali swoje ubóstwo, wyznaczało ono ich tożsamość, to, co myśleli o sobie samych.

Kiedy anioł Pana staje przed nimi i oświeca ich Jego chwała, najpierw reagują strachem. Przestraszyli się strachem wielkim. Ciekawe, że anioł na ten ich strach ogłasza im równie wielką radość. Dziecko, kiedy coś przeskrobie i staje przed rodzicem, spodziewa się kary, ale w głębi serca pragnie darowania winy i pełnej akceptacji, czystej radości, radości równej samemu życiu, z rąk tego, od którego owo jego życie zależy.

Anioł mówi im o narodzeniu Wybawcy, Mesjasza z miasta Dawida. Oznajmia, że niemowlę znajdą położone w żłobie. I Bóg jakby nie mógł powstrzymać radości przed pasterzami, zwierza się im z niej, wylewa ją przed nimi. Odsłania wielu aniołów obecnych dotąd jedynie w zupełnych ciemnościach dla ludzkiego poznania, objawia ich uwielbienie. Wojsko Boga wysławia Go na Jego wysokościach i wieści pokój ludziom Jego upodobania. Pan musiał upodobać sobie w pasterzach pasących pod Betlejem. Pan zechciał dać im udział w Swojej radości z Wcielenia, w Swoim świętowaniu i – z pewnością – w pokoju, który z takiego poznania się rodzi.

Po odejściu aniołów pasterze zachęcają się nawzajem do przyjęcia tego dziwnego zdarzenia. Są poruszeni, aby pójść i zobaczyć Słowo Boga. Wzajemnie się do tego motywują, umacniają w sobie poczucie realności Słowa. Z pewnością wspólnota doświadczenia im w tym pomaga.

Odnajdują wszystko zgodnie ze słowem-zdarzeniem. Dzielą się nim z Józefem i Maryją. Pasterze stają się prorokami wobec Świętej Rodziny. Umacniają ich wiarę. Z całą pewnością umacniają wiarę Bogarodzicy, niosą ulgę dla Jej ducha i radość. Ona cieleśnie rodzi Słowo dla nich w ciemności, ukryciu, ogołoceniu i zmaganiu, ale oni w swoim ubóstwie stają się Jej pomocnikami i również w Niej rodzą duchowo Boże Słowo, to precyzyjne, które zostało im powierzone przez Boga.

Jest jedna Matka Chrystusa według ciała, natomiast według wiary Chrystus jest owocem wszystkich (zob. Verbum Domini, 28).

Mniszka karmelitanka
Karmel Słowa Bożego i Świętych Aniołów

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym