Już wielokrotnie miałem okazję błogosławić małżeństwa. I mogę powiedzieć jedno: poza naprawdę nielicznymi wyjątkami, są to najbardziej bezbożne celebracje (nie piszę o wszystkich, więc proszę o wyrozumiałość, że będę pisał w takiej formie, jak by zawsze tak było). Oczywiście – Eucharystia jest zawsze Eucharystią i tego nic nie zmieni (na szczęście!). Jednak to, w jaki sposób ludzie (tzn. zarówno państwo młodzi, jak i goście), podchodzą do tej uroczystości to coś niezwykle smutnego. Najczęściej najważniejsze jest to, żeby było ładnie. I tyle. Kiedy zaczynam znakiem krzyża, to większość gości nawet tego nie potrafi. O odpowiedziach już nie wspomnę. Nie wiedzą kiedy klęczeć, kiedy siedzieć, a kiedy stać. I cały czas te spojrzenia na zegarek. Gdy mówię kazanie – najczęściej do fragmentu Listu do Efezjan, o miłości Chrystusa do Kościoła – to mam wrażenie, jak bym mówił do tłumu Chińczyków, którzy nie rozumieją nawet znaczenia poszczególnych słów. O przystępowaniu do Komunii nawet mi się nie chce pisać, bo zazwyczaj jest to ok. 10 osób (zdarzyło mi się nawet raz błogosławić małżeństwo, w którym jedno z małżonków nie przyjęło Eucharystii!).

Dla mnie takie celebracje to prawdziwa droga krzyżowa, prawdziwa droga przez mękę. Najczęściej ogarnia mnie irytacja, a potem smutek, że ludzie nie korzystają z tak wielkiej Miłości, że odrzucają ją. A Jezus mimo to przychodzi. Do takiego uniżenia nikt z nas nie byłby zdolny, tak myślę. I muszę przyznać, że zawsze, gdy coś takiego się dzieje, celebruję najbardziej uroczyście jak się da – śpiewam co się da, biorę kanon rzymski i przedłużam na tyle, na ile jest to możliwe. Może piękno celebracji kogoś poruszy?

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym