Patrzeć i nie widzieć

 wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi / A gdy ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego

Skomentuj

splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego / A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat.
 
Pobożny Żyd, jakim jest Jezus, dokonuje czynu Pana Boga – tworzy coś, czego nie było: daje wzrok ślepemu od urodzenia. Swój czyn konstruuje za pomocą symboliki, która musi się faryzeuszom kojarzyć z początkiem Genesis. Z prochu ziemi stwarza wzrok niewidomego. Tę czynność wykonuje w szabat, w czasie, w którym „nie działa” Pan Bóg, bo „odpoczywa”(!)
 
A Jezus rzekł: „Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci którzy widzą, stali się niewidomymi”. Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli, i rzekli do Niego: „Czyż i my jesteśmy niewidomi?” Jezus powiedział do nich: „Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal. 

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Niepojęta Trójco - ebook
REKLAMA

Zobacz także

Marian Grabowski

Marian Grabowski na Liturgia.pl

Dr hab. fizyki teoretycznej, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Kierownik Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu. Zajmuje się aksjologią nauki, etyką, antropologią filozoficzną. Autor m.in. książek: "Historia upadku", "Pomazaniec. Przyczynek do chrystologii filozoficznej", "Podziw i zdumienie w matematyce i fizyce".