Pierwsze zadanie uczniów

 Oszczędna narracja Marka nie powinna przeszkodzić w dostrzeżeniu  zapobiegliwej troskliwości, z jaką  Nauczyciel przygotowuje uczniów do pierwszego zadania (por. miejsca paralelne u Mateusza i Łukasza)

Skomentuj


Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę oprócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. „Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!” I mówił do nich: „Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!” Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się. Wyrzucali też wiele złych duchów, a wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali. (Mk 6. 7 – 13)

 
Pierwsze zadanie. Suwerenną decyzję o jego charakterze i czasie podejmuje nauczyciel. Uczniowi pozostaje się podporządkować. Nauczyciel pomaga. Uczniowie otrzymują dodatkowe wyposażenie, polecenia i pouczenia. Polecenia są tyle oryginalne, co bezapelacyjne. Pouczenia zaś, to coś więcej niż dobre rady. Pouczenie jest radą, ale stoi za nim autorytet  doświadczenia nauczyciela. Nie każda rada w ludzkim świecie ma takie uprawomocnienie.
 
Jakie jest pierwsze zadanie uczniów? Jakie wyposażenie dostają? Jaka jest treść poleceń i pouczeń? 
–       dodatkowe wyposażenie: dał im też władzę nad duchami nieczystymi
–       polecenie: [by] nic z sobą nie brali na drogę
–       pouczenie: Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakimś miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!
–       zadanie: wzywali do nawracania się
 
Jak rozumieć oba pouczenia? Pierwsze, sądzę, uczy, jak zachować się w sytuacji, gdy ktoś zmniejsza w stosunku do nas dystans. Tak zachowuje się ten, kto udziela gościny, wprowadza obcego w to, co swojskie. Nie należy przedwcześnie rezygnować z tej zaofiarowanej bliskości, bo się nam tam coś przestaje podobać, człowiek się nie sprawdza, coś w jego obyczajach, zachowaniu przeszkadza.
 
Drugie, to strząśnijcie proch z nóg waszych, zaleca zachowanie najściślejszej separacji pomiędzy uczniem Jezusa, tym, kto Mu zawierzył, a tym, kto nie chce przyjąć wezwania do zmiany, do nawrócenia, kto nie chce nauki o rzeczywistości ducha – nauki o Królestwie. Uderzająca radykalność tej separacji – z dokładnością do drobin kurzu, jakie przywarły do obuwia.
 
 Gdy uczeń puszcza mimo uszu pouczenia, to szkodzi sobie. Oba pouczenia zwracają uwagę na to, co ma się za „niewinne” i co dokonuje się pozaświadomie. Pozaświadomie wybieramy łatwiejsze, milsze, sympatyczniejsze. Mimowolnie przywiera do nas coś z klimatu niewiary w nasze zawierzenia. Nie rejestrujemy ani jednego, ani drugiego. A i jedno, i drugie ma zdolność kumulowania się. Gdy się temu świadomie nie sprzeciwiać, nie oczyszczać – „nie strząsać prochu”, wówczas po pewnym czasie przekroczona zostaje „masa krytyczna”. Uczeń sam nie wiedząc kiedy przestanie być uczniem. Gdy będzie wybierał tylko tę łatwą bliskość z ludźmi: sympatyczną, niezobowiązujacą, wtedy niezauważalnie dla samego siebie odpadnie od prawdziwego ludzkiego świata, nie będzie zdolny sprostać zadaniu, które mu powierzył Nauczyciel. Gdy nie będzie „strzepywał prochu”, wtedy jego wiara straci swoją radykalność, stanie się ani wiarą, ani niewiarą, stanie się bez-wiarą i nic tu nie zmienia fakt etykietowania ją jako wiary.
 
 

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Marian Grabowski

Marian Grabowski na Liturgia.pl

Dr hab. fizyki teoretycznej, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Kierownik Zakładu Filozofii Chrześcijańskiej Wydziału Teologicznego UMK w Toruniu. Zajmuje się aksjologią nauki, etyką, antropologią filozoficzną. Autor m.in. książek: "Historia upadku", "Pomazaniec. Przyczynek do chrystologii filozoficznej", "Podziw i zdumienie w matematyce i fizyce".