Pieśń o stworzeniu I

A oto są dzieła początków po stworzeniu nieba i ziemi:

Z początku świat był pusty
i nie miał kształtu.
Był jak Otchłań
bezdenna,
i jak wielkie morze
rozciągające się
od krańca do krańca.
Tylko Duch Pana unosił się nad nim
w ciemnościach
jak gołębica.
I nie miał miejsca na którym mógłby spocząć,
bo jeszcze nic nie zostało uczynione. 

Wtedy Bóg rzekł:
„Niech się stanie Światłość!”
I stała się Światłość:
Początek stworzenia,
początek świata.
Była pierwsza.
Zanim powstały gwiazdy
i zajaśniało słońce,
a księżyc rozświetlił noc
była Światłość.
Jedyna.
Prawdziwa.
Nigdy nie gasnąca.
Ona to stwarza każdego, kto przychodzi na świat.
Ona jest początkiem,
była początkiem
i nim pozostaje.
Nie pojmie jej żadna ciemność,
żaden mrok nie opanuje,
żadna noc nie owładnie.
Nie ma końca.
Jaśnieje i trwa,
jak błyskawica – od krańca do krańca. 

Pan widział, że Światłość jest dobra,
oddzielił ją zatem od Ciemności
aby mógł stać się świat.
Tak powstał podział
między światłem a ciemnością,
między dobrem a złem,
między synami światła
a synami ciemności
i między tym co widać
a tym czego dostrzec nie można.
I nazwał je:
Światłość dniem,
a Ciemność nocą.
Taki był dzień, który był jeden,

Początek.