Pieśń o stworzeniu II

A potem Bóg zstąpił pomiędzy wody światów,
głębiny przepaści
i rzekł:
„Niechaj rozstąpią się wody 
i niech postanie Rozdzielenie,
które oddzieli wody od wód,
Przestrzeń od Przestrzeni”. 
I stało się tak.

Skomentuj

Wzburzył Bóg mocą swą pramorze,
Wielką Głębię
i rozdzielił ją na dwoje.
Uczynił Bóg Utwierdzenie; 
uczynił też rozdział
między wodami, które są nad rozpostarciem; 
i między wodami, które są pod rozpostarciem;
między miejscem wznoszenia
a miejscem ciążenia,
między tym co jaśnieje
a tym co ciemnieje,
i między miejscem chwały
a miejscem upadku.

I nazwał to Rozdzielenie niebem.
Tak stworzył Pan Niebo,
Niebo Niebios

i Otchłań.

A było to konieczne.

I był wieczór i był poranek – dzień drugi.

 

 


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Agnieszka Myszewska-Dekert

Agnieszka Myszewska-Dekert na Liturgia.pl

Matka pięciorga dzieci. Z wykształcenia pedagog rodziny i katecheta. Pisze artykuły, tworzy opowieści a także chrześcijańskie midrasze. Zafascynowana Pismem Świętym jako żywym Słowem i Przestrzenią w której "żyjemy, poruszamy się i jesteśmy", stara się Je coraz bardziej poznawać i zgłębiać. Publikowała w kwartalniku eSPe i miesięczniku List. Autorka książek: "Modlitwa - nieustanna wymiana miłości" (Kraków, 2001) oraz "Cynamon i Marianna. Baśń inicjacyjna" (Kraków 2015).