Pieśń o stworzeniu III

A wody przestrzeni uniosły się
i otoczyły Miejsce,
ale nie mogły go pochłonąć 
ani zatopić
albowiem postawił Bóg granice ich falom:
sklepienia nieba wodom górnym
i granice brzegu wodom dolnym.
Tak ustanowił Pan granicę 
między męskim a żeńskim
między niebem a ziemią,
i między morzem a ziemią;
między tym co się wznosi,
a tym co zgłębia,
między tym co sieje,
a tym co rodzi,
aby mogło stać się Życie.

I widział Bóg, że było to dobre.
I nazwał Bóg Miejsce ziemią
a zbiorowisko wód nazwał morzem

Wody zaś podniosły swój głos
i lament,
głębia wzywała głębię hukiem wodospadów,
i szumem fal.
Ale głos Pana był ponad zgiełk wód
i moc Słowa Jego nad wszystkim
i we wszystkim.
Według swej myśli ujarzmił odmęty:
wody wzniosły się w górę
i opadły jako deszcz,
zstąpiły w głąb,
wybiły jako źródła
i popłynęły jako rzeki,
a mgła uniosła się z ziemi
i zwilżyła ją.
Wtedy Bóg rzekł: 
Niech się zazieleni ziemia 
trawą i zielem 
wydającym nasienie 
i niech wyrośnie Drzewo rodzajne 
na ziemi, 
czyniące owoc,
w którym byłoby nasienie 
według każdego rodzaju. 
I tak się stało.
Zrodziła ziemia trawę, 
ziele wydajające nasienie, 
według swego rodzaju, 
i Drzewo 
czyniące owoc, 
w którym było nasienie, 
według każdego rodzaju. 

I widział Bóg, że było to dobre.

I było to dobre.
I był wieczór i był poranek –  dzień trzeci.