Pieśń o stworzeniu VII

A gdy nadszedł dzień siódmy
Duch Pana
spoczął
na człowieku,
którego stworzył.
W ten to sposób
dokończył Bóg dnia siódmego
dzieła swego,
które uczynił.

Wtedy to powierzył Pan
człowiekowi
moc tworzenia,
w nim bowiem
złączone zostało to
co pochodzi z wysoka
i to 
co należy do świata.

Wówczas Pan odpoczął
od dzieł swoich
aby mogły zacząć istnieć
według praw swej natury.

I błogosławił Bóg dniowi siódmemu,
że weń odpoczął
od wszelkich dzieł swoich,
którym dał istnienie
i moc istnienia;
i uświęcił go
oddzielając
od reszty czasu.
Tak stworzył Bóg święto.
I darował Pan święto
człowiekowi
aby nie zapomniał kim jest
i skąd się wziął;
aby mógł wzrastać
i tworzyć,
i rozwijać się,
aby mógł scalać w sobie świat
i uświęcać go.

Tak stał się człowiek odpoczynkiem Pana
a Pan stał się odpoczynkiem człowieka.

Te są oto zrodzenia niebios i ziemi,
gdy były stworzone,
dnia,
którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo.


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

Niepojęta Trójco - ebook
REKLAMA

Zobacz także

Agnieszka Myszewska-Dekert

Agnieszka Myszewska-Dekert na Liturgia.pl

Matka pięciorga dzieci. Z wykształcenia pedagog rodziny i katecheta. Pisze artykuły, tworzy opowieści a także chrześcijańskie midrasze. Zafascynowana Pismem Świętym jako żywym Słowem i Przestrzenią w której "żyjemy, poruszamy się i jesteśmy", stara się Je coraz bardziej poznawać i zgłębiać. Publikowała w kwartalniku eSPe i miesięczniku List. Autorka książek: "Modlitwa - nieustanna wymiana miłości" (Kraków, 2001) oraz "Cynamon i Marianna. Baśń inicjacyjna" (Kraków 2015).