Pieśń o stworzeniu VII

A gdy nadszedł dzień siódmy
Duch Pana
spoczął
na człowieku,
którego stworzył.
W ten to sposób
dokończył Bóg dnia siódmego
dzieła swego,
które uczynił.

Wtedy to powierzył Pan
człowiekowi
moc tworzenia,
w nim bowiem
złączone zostało to
co pochodzi z wysoka
i to
co należy do świata.

Wówczas Pan odpoczął
od dzieł swoich
aby mogły zacząć istnieć
według praw swej natury.

I błogosławił Bóg dniowi siódmemu,
że weń odpoczął
od wszelkich dzieł swoich,
którym dał istnienie
i moc istnienia;
i uświęcił go
oddzielając
od reszty czasu.
Tak stworzył Bóg święto.
I darował Pan święto
człowiekowi
aby nie zapomniał kim jest
i skąd się wziął;
aby mógł wzrastać
i tworzyć,
i rozwijać się,
aby mógł scalać w sobie świat
i uświęcać go.

Tak stał się człowiek odpoczynkiem Pana
a Pan stał się odpoczynkiem człowieka.

Te są oto zrodzenia niebios i ziemi,
gdy były stworzone,
dnia,
którego uczynił Pan Bóg ziemię i niebo.

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

O filmie „Kler” słów kilka

Znów wpis pozaliturgiczny, ale dotyczący sprawy bieżącej. Przedwczoraj byłem na filmie "Kler". W powodzi głosów... więcej
Kraków: Liturgiczne espresso – katechezy dla każdego

„Liturgiczne espresso” to cykl otwartych spotkań, które w trzecie poniedziałki miesiąca w roku akademickim odbywać... więcej
Synod: Piękna liturgia prowadzi młodych do Boga

„Jestem zaskoczony, że na tym Synodzie tak dużo mówi się o liturgii, o potrzebie pięknej,... więcej