Wśród dotychczas omówionych („Mądrości, która z ust Bożych wypływasz„, „Głos wdzięczny z nieba wychodzi„, „Boże wieczny, Boże żywy„, „Archanioł Boży, Gabriel„, „Po upadku człowieka grzesznego„, „Zdrowaś bądź, Maryja„, „Hejnał wszyscy zaśpiewajmy„) nie było jeszcze tłumaczenia adwentowego hymnu nieszpornego „Conditor alme siderum„. Jego melodię przejmuje „Głos wdzięczny”, niekiedy także „Boże wieczny, Boże żywy”. Treść w poetyckim, dość wiernym tłumaczeniu przekazuje pieśń „Stworzycielu gwiazd świecących”, śpiewana w polskiej wersji, ze względu choćby na wymogi rytmu, na własną, inną melodię.

Jak przystało na nieszporny hymn, mamy do czynienia z syntezą wątków adwentowych, rozwijanych przez pozostałe pieśni.

Odnajdujemy więc wątek światła, zarówno doczesnego (gwiazdy), jak i wiecznego (sam Chrystus), które przeciwstawia się ciemnościom („już się świat miał ku zmrokowi”; sama wzmianka o gwiazdach przywołuje skojarzenie z nocą – mowa jest o tym w zwrotce pierwszej i na początku trzeciej).

Dochodzi do głosu, głównie w zwrotce drugiej, pokorna świadomość grzesznego stanu ludzkości („głos pokornych”, „świata wszego, śmiertelnie zachorzałego”, „grzesznym rany srogie”), któremu wychodzi naprzeciw współczucie Boga i uzdrowienie, które przynosi: „Zbawicielu wszech ludzi”, „żałując świata wszego”, „przyniosłeś lekarstwo drogie, leczyć grzesznym rany”).

Nie mogłaby być ta pieśń syntezą Adwentu, gdyby nie zawierała wzmianki o Maryi. Polska wersja porównuje Bożą Matkę do krynicy, z której wypłynął zdrój – Chrystus, porównany z kolei do Oblubieńca (zwrotka trzecia). Jest to echo Psalmu 19,6, wyraźniejsze w łacińskim oryginale, dzięki przywołaniu komnaty, z której oblubieniec wychodzi. Obecna w polskim tekście „krynica” pięknie harmonizuje z czystością Maryi, łączącej macierzyństwo z dziewictwem.

Następnie przywołana jest Boska władza i zwierzchność, poddająca sobie stworzenia na ziemi i w niebie. Wszystkie te wątki prowadzą do końcowej prośby do Chrystusa, przyszłego sprawiedliwego sędziego, o obronę przed zdradliwym szatanem (zwrotka piąta). Ostatnią, szóstą zwrotkę wypełnia doksologia.

W ten sposób „Stworzycielu gwiazd świecących” streszcza w sobie inne adwentowe pieśni, wiążąc esencję każdej w jedną, zwięzłą, genialną syntezę. Zaiste, hymn godny adwentowych nieszporów. I godny zaśpiewania – choćby w ostatni dzień Adwentu.

Tekst podaję za stroną http://spiewnik.katolicy.net/index.php?topic=195.0, która przekazuje wersję oryginalną (poświadczoną przez Kellera i Mioduszewskiego), zmienianą w niektórych szczegółach (jak często bywa, niepotrzebnie i na gorsze) przez późniejsze śpiewniki.

1. Stworzycielu gwiazd świecących,
a wieczne światło wierzących,
o Zbawicielu wszech ludzi,
niech Cię głos pokornych wzbudzi.

2. Ty, żałując świata wszego,
śmiertelnie zachorzałego,
przyniosłeś lekarstwo drogie,
leczyć grzesznym rany srogie.

3. Już się miał świat ku zmrokowi,
gdyś rówien Oblubieńcowi
wyszedł jako zdrój z krynicy
z Matki, Przeczystej Dziewicy.

4. Który samym swym skinieniem
niebem i ziemskim stworzeniem
tak władasz, żeć się kłaniają
i zwierzchność Ci przyznawają.

5. Prosim, Panie świątobliwy,
przyszły Sędzio sprawiedliwy,
broń nas, póki czas jest tego,
od szatana zdradliwego.

6. Cześć, chwała, władza Ojcowi
i przedwiecznemu Synowi,
i z Duchem Świętym społecznie
niechaj nie ustanie wiecznie. Amen.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym