Propozycje doboru śpiewów na Liturgię Męki Pańskiej (Wielki Piątek)

Wejście: Milczenie
Liturgia Wielkiego Piątku rozpoczyna się procesją wejścia, bez śpiewu liturgicznego.

Adoracja krzyża: Ludu mój, ludu na przemian z: Święty Boże, święty Mocny

Krzyżu Chrystusa, bądźże pochwalony

Jezu Chryste, Panie miły

Krzyżu mój, krzyżu

Któryś za nas cierpiał rany

Na skrzyżowaniu świata dróg

Panie, Ty widzisz, krzyża się nie lękam

Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie

Stała Matka Boleściwa

W krzyżu cierpienie

Wisi na krzyżu

Krzyżu święty, nade wszystko

W czasie adoracji krzyża wypada śpiewać pieśni o tajemnicy krzyża. Zgodnie z tradycją obrzęd ten warto rozpocząć śpiewem „Ludu mój, ludu” i „Święty Boże, święty Mocny”, według wzoru: „Ludu, mój ludu…” – „Święty Boże, święty Mocny…” – „Ludu, mój ludu…” – itd.

Na zakończenia adoracji zaleca się wykonać śpiew „Krzyżu święty, nade wszystko”.

 

Komunia święta: Bądźże pozdrowiona, Hostyjo (1 – 8 zwrotki)

Duszo Chrystusowa, uświęć mnie

Jezu, miłości Twej

O, Jezu mój drogi, Tyś jest źródłem łask

O, Krwi najdroższa

Witaj, Krynico, dobra wszelakiego

Witam Cię, witam, Przenajświętsze Ciało

Zbliżam się w pokorze

Obrzęd Komunii świętej liturgii Męki Pańskiej nie posiada własnej antyfony. Zgodnie z treścią „Listu okólnego o przygotowaniu i obchodzeniu świąt paschalnych” z 16 stycznia 1988 roku, w czasie Komunii świętej należy wykonywać psalm 22 (21). Odwołując się do jego treści i wymowy, a także do tajemnicy dnia, w czasie Komunii świętej można wykonać powyższe pieśni.

 

Uwielbienie: Milczenie
Po Komunii można zachować przez pewien czas święte milczenie.

 

Procesja do Grobu Pańskiego: Odszedł Pasterz od nas
W czasie przeniesienia Najświętszego Sakramentu do kaplicy adoracji, zwanej „Grobem Pańskim”, śpiewa się pieśń o Męce Pańskiej, np. „Odszedł Pasterz od nas”.

 

Zakończenie: Dobranoc, Głowo Święta albo: Gorzkie Żale

Liturgię Wielkiego Piątku można zakończyć śpiewem „Dobranoc, Głowo Święta”. Tam, gdzie istnieje zwyczaj śpiewania w Wielki Piątek wszystkich części „Gorzkich Żali”, należy go podtrzymać.

Zobacz także

Tomasz Dekert

Tomasz Dekert na Liturgia.pl

Urodzony w 1979 r., doktor religioznawstwa UJ, wykładowca w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum w Krakowie. Główne zainteresowania: literatura judaizmu intertestamentalnego, historia i teologia wczesnego chrześcijaństwa, chrześcijańska literatura apokryficzna, antropologia kulturowa (a zwłaszcza możliwości jej zastosowania do poprzednio wymienionych dziedzin), języki starożytne. Autor książki „Teoria rekapitulacji Ireneusza z Lyonu w świetle starożytnych koncepcji na temat Adama” (WAM, Kraków 2007) i artykułów m.in. w „Teofilu”, „Studia Laurentiana” i „Studia Religiologica”. Mąż, ojciec czterech córek i dwóch synów.