Kapłan, który przewyższa godnością braci, na którego głowę był wylany olej namaszczenia, który był wprowadzony w czynności kapłańskie, wkładając szaty, nie będzie rozpuszczał włosów i nie będzie rozdzierał swoich szat. (Kpł 21.10)
Wówczas najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: „Na cóż nam jeszcze trzeba świadków? Słyszeliście bluźnierstwo. Jak wam się zdaje?”
Oni zaś wszyscy wydali wyrok, że winien jest śmierci. (Mk 14. 63 – 64)
Najwyższy kapłan okazuje się przebierańcem, który tylko odgrywa rolę, ale nie jest kapłanem z powołania. Żyje życiem nie swoim, żyje życiem udawanym. Zdradza go nie tylko przedstawienie związane z rozdzieraniem szat, ale nade wszystko pytanie, które stawia Jak wam się zdaje? Gdyby rzeczywiście był kapłanem z ducha a nie ze stroju, wtedy bluźnierstwo wprawiłoby go w święty gniew, który bez cienia wątpliwości wskazywałby na przewidzianą prawem karę – śmierć. Pytanie to byłoby zbędne. Gdyby rzeczywiście był arcykapłanem z ducha, a nie tylko z powodu piastowanej funkcji, to powinien sam znać odpowiedź na pytanie, które stawia Sanhedrynowi. A tak mówi, że Jezus zbluźnił i momentalnie pyta, czy radzie też się tak zdaje. Zachowuje się jak marny aktor niepewny efektu swej gry.
Pytanie najwyższego kapłana Jak wam się zdaje? jest mroczne w swych intencjach. Dlaczego je postawił? Ma wątpliwości, co do prawdy swego orzeczenia, czy raczej dopytuje się swoich wspólników o to, czy obrał dobrą drogę do wcześniej wytyczonego celu – zabicia Jezusa w majestacie prawa?
Na dnie pytania Kajfasza płacze jego anioł. Po samoprezentacji Jezusa arcykapłan mógł przecież zwątpić w cały ten cyrk, mógł zawahać się, co do swego udziału w tym ukartowanym sądowym mordzie. To wahanie mogło być przelotne jak obłoczek na niebie, ale tyle najwyższego kapłana, ile tej niepewności. Cała reszta jego osoby jest w mocy ciemności.
Pomiędzy pytaniem Kajfasza – Jak się wam zdaje? a tym winien jest śmierci rozciąga się dramatyczna pauza. W trakcie jej trwania iluś pewnie podziwia zagranie Kajfasza – no, mistrz, ale miał pomysł: wszystko rozwiązuje. Są zapewne i tacy, których gniewa wykorzystywanie spraw najświętszych i najdonioślejszych, byle tylko ugrać swoje, byle pozbyć się tego Galilejczyka. Iluś na słowa Jezusa uśmiecha się drwiąco. Może jest tam i taki, którzy uwierzył temu wyznaniu, ale nie ma w sobie dość odwagi, by publicznie to wyznać. Wyrok będzie jednomyślny.
W trakcie trwania milczenia, które zalega między pytaniem Kajfasza a wyrokiem, tak naprawdę liczą się inni. Okrzyk – winien jest śmierci – wzniosą ci, którzy usłyszą w pytaniu Kajfasza nutę niepewności i odbiorą ją jako niedopuszczalne wahanie, które trzeba zgasić w zarodku, bo uzewnętrznione wszystko zepsuje. Ten spektakl ma widzów i musi się toczyć do z góry ustalonego końca. Tak dobrze zagrał, a teraz miałby sam to zepsuć. Nie wolno do tego dopuścić za żadną cenę. Kajfasz i oni są wspólnikami w złu – jeden zależy od nieprawości drugiego. Udane przedstawienie Kajfasza, cały ten numer z rozdzieraniem szat, z oskarżeniem o bluźnierstwo zachwycił niektórych członków rady. Kajfasz ich znieprawił, bo jego przebiegłość, jego zło wprawiło ich w zachwyt. Teraz oni z kolei pójdą wskazanym tropem pociągając za sobą najwyższego kapłana. Są solidarną szajką, która się wzajemnie w złu umacnia. Krzykną – winien jest śmierci.
