Przedstawienie w świątyni

2 lutego - Ofiarowanie Pańskie, lit. słowa: Hbr 2, 14–18; Łk 2, 22–40

Ponieważ dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła (Hbr 2,14).

Syn Boży zdecydował się w pełni podjąć ludzkie życie z całym jego ciężarem. Rodząc się jako Człowiek, podejmuje nasz los. Całkowicie poddaje się wychowaniu przez rodziców, co uświadamia nam scena, gdy pozostał w świątyni w wieku 12 lat. Potem musi pracować na swoje utrzymanie. Dalej musi czekać na swoją publiczną działalność do odpowiedniego wieku.

Poddaje się ludzkiemu sądowi, bez jakiegokolwiek protestu lub użycia swojej Boskiej mocy. Ostatecznie poddaje się śmierci. Ale właśnie dzięki temu Jego życie staje się dla nas wzorem i przykładem w pełni ludzkiego życia.

Dzisiejsze święto dotyczy odwiecznego żydowskiego religijnego gestu ofiarowania pierworodnego syna Bogu. Ten gest nabiera w przypadku Jezusa nowego sensu. O ile w Prawie był on związany z czcią należną Bogu, któremu trzeba oddawać to, co najlepsze, czego pierworodne zarówno dziecko, jak i zwierzę są symbolem, o tyle w przypadku Jezusa Ewangelista nazywa ten obrzęd nie ofiarowaniem, ale przedstawieniem.

Prawdziwa ofiara nastąpi później, na końcu życia, natomiast tutaj mamy raczej do czynienia z przygotowaniem albo raczej wybraniem do takiej ofiary i jednocześnie zapowiedzią wielkiej łaski, jakiej dostąpią wszystkie narody za pośrednictwem tego Dziecka. Jeżeliby ten obrzęd umieścić na planie Mszy świętej, to byłby on odpowiednikiem procesji i przygotowania darów ofiarnych.

Wypowiadane podczas tego rytuału słowa kapłana bardzo dobrze oddają sens samej sytuacji:

Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia.

I chociaż zewnętrznie tego nie widać, jednak Symeon pod natchnieniem Ducha Świętego wypowiada taki sens całego obrzędu:

Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34).

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 3, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także