Roraty w Pradze

Dziś o siódmej były u nas, w bocznej i ciepłej (kościół jest nieogrzewany) kaplicy św. Zdzisławy pierwsze roraty. Tak się złożyło, że właśnie mnie przypadł zaszczyt inauguracji sezonu . Jeśli wolno przekalkować czeskie powiedzenie: radość się stała!

Przepiękne są te stare melodie, w których czasem pobrzmiewa chorał (np. introit), a czasem pieśń ludowa, przy czym nasz organista stylowo podkreślał taneczny charakter jednych części i hymniczny rodowód innych. Roratnie pieśni zastępują zarówno stałe, jak i zmienne części mszy. Jest też specjalna pieśń po Podniesieniu.

Przypadło mi do serca to, że pielęgnowanie starej tradycji to po prostu radość z pięknej modlitwy, a nie – jak to czasem bywa – przekonywanie innych lub siebie, jak wspaniałą rzecz robimy śpiewając to czy tamto. Przyszło około dwudziestu osób, czyli 2000% więcej niż zwykle bywa rano. Na kazaniu mówiłem o radości, nawiązując do dzisiejszych słów Ewangelii o tym, że Jezus rozradował się w Duchu Świętym i że my mamy się cieszyć, że słyszymy i widzimy rzeczy, których wyglądali święci Starego Testamentu. Przypomniałem słowa C.S. Lewisa o tym, że oczekiwanie jest częścią radości, na którą czekamy. A jest to radość nie z tego świata. Mamy jej przedsmak na tym świecie, a przecież nasze życie jest jednym wielkim oczekiwaniem. Można by dodać, że same roratnie pieśni przekazują podobne myśli, skoro pobrzmiewa w nich radosna kolędowa nuta.

Wspaniale było zacząć dzień tak niesłychanie piękną, radosną i wzruszającą modlitwą.

Tutaj można przekonać się o pięknie staroczeskich rorat, a tu można posłuchać, co o tym nabożeństwie mówi niestrudzony popularyzator skarbów dawnej czeskiej muzyki, znany i u nas Michael Pospíšil.