DROGA PO OMACKU

Łk 24, 13–35 Poznali Chrystusa przy łamaniu chleba

Kiedy nierozpoznany Jezus zbliżył się do uczniów, oni STANĘLI w drodze. Opowiedzieli wędrowcowi historię swojego rozczarowania. On wyjaśnił im Pisma, po czym Ewangelista informuje, że zbliżyli się do wsi. Tymczasem oni nie ruszyli z miejsca, w którym stanęli. Ich drogą stało się rozważanie Pisma, dialog z Jezusem – to ich doprowadziło do wsi, do wieczerzy z Nieznajomym i do rozpoznania Zmartwychwstałego. Uczniowie wyruszyli, ale ich oczy trzymane były na uwięzi. Oni szli, ale oczy nie… Poszli bez oczu. Poszli „na ślepo”!

Kiedy On OTWORZYŁ im Pisma, kiedy spożyli z nim chleb, OTWORZYŁY im się oczy i poznali Go. W obu tych miejscach w oryginale użyte jest to samo greckie słowo na otwarcie. Oczami naszego serca czytamy Słowo. Kiedy w Duchu je przyjmujemy, spotykamy Tego, który Jest Słowem. A wtedy On dla nas łamie chleb! To jest naszym zmartwychwstaniem – bo On jest zmartwychwstaniem i życiem.

Uczniowie POWSTAWSZY (aniołowie tak mówią o powstaniu z martwych Jezusa – uczniowie też zmartwychwstali!), zawrócili (nie był to tylko ruch w przestrzeni, a zatem: nawrócili się) i wrócili do Jerozolimy, do komunii, do jedności, do wspólnoty z uczniami.

Jezus otwierając Pisma, otworzył uczniom oczy, wtedy ich serca zapłonęły. Kiedy rozpoznali Pana, doświadczyli całkowitej odnowy, także oni powstali z martwych, powstali – ze śmierci ich nadziei, z rozpaczy – do życia.

Notatki nt. pochodzenia kolekty dzisiejszego dnia, wspólnej dla Mszałów Pawła VI i Piusa V