Świadek nadziei

Pozostawiam wpis przed odjazdem w dalekie strony (powrót w połowie marca). Będzie mowa o o. Isnardzie (1910-2003).

Zapamiętane sceny:

O. Isnard jeszcze w miarę sprawny, wychodzący z teczką na miasto – w odwiedziny do chorych, sam przed dziewięćdziesiątką.

Dwoje starszych ludzi napotkanych w atrium krakowskiego klasztoru. Mówią, że o. Isnard błogosławił ich małżeństwo, kiedy był duszpasterzem akademickim w Gliwicach.

Mocny uścisk dłoni o. Isnarda – to było 1 stycznia na dwa-trzy lata przed śmiercią – i słowa: "To może mój ostatni rok".

O. Isnard przyklękający z prośbą o błogosławieństwo. To było w Jarosławiu, w jego rodzinnych stronach. Tam też wyznał nam, że do zakonu poszedł nie tyle z powołania, ile z biedy. Żyjąc dzień po dniu życiem dominikańskim wszedł w to powołanie.

Zgięty w pół, szurający nogami i zaraźliwie uśmiechnięty. Cichy i pogodny. Zdrowie zrujnowane, a w sercu szczęście.

Zmarł mając 93 lata.

W czasie przed ślubami wieczystymi to był dla mnie żywy dowód na to, że warto wytrwać w zakonie. Dziękuję Bogu, że go spotkałem.

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Ukazała się publikacja o. Cassiana Folsoma po rekolekcjach...

Na początku listopada nakładem Wydawnictwa Tyniec przy współpracy Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego ukazała się książka „Człowiek... więcej
Warszawa: Msza ze śpiewem gregoriańskim w dniu rocznicy poświęcenia...

W piątek 9 listopada o godz 19.30, w kościele oo. Dominikanów na Warszawskim Służewie celebrowana... więcej
Robert F. Taft: liturgia jest teologią, a nie historią

Każda dyscyplina naukowa ma swoje „nazwiska”, których po prostu nie wypada nie znać. Podobnie rzecz... więcej