Święte rany
Na obrazie Caravaggia (i nie tylko u niego) Jezus wprost prowadzi dłoń tak, aby palec mógł zanurzyć się w zranionym boku. Razem ze św. Tomaszem, poznajemy Chrystusa po Jego ranach. Patrzymy i wyznajemy: Pan mój i Bóg mój.
Jak pisze św. Augustyn: Widział i dotykał człowieka, a wyznał Boga, którego nie widział, ani nie dotykał. Potężne wyznanie wiary: uznać, że zabity Żyjący jest Bogiem, Panem żywych i umarłych.
Zdarza się, że odczuwając ból człowiek zakłada pancerz, żeby więcej ran nie doznawać. Rany pozostają wtedy nieuleczone. A przecież mamy lekarstwo: w Jego ranach jest nasze zdrowie.
W ranach Twoich ukryj mnie.
Chwalebne rany, wieczny znak zwycięskiej walki.
Rany Chrystusa – schronienie i lekarstwo.
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
Watykan: W tym roku zmienione zasady odpustu...
„W bieżącym roku, w obecnej sytuacji związanej z pandemią Covid-19, przez cały listopad (a nie... więcej
-
Prawo do Komunii?
Bazylika dominikanów w Krakowie. Uczestnicy liturgii wychodzą z ławek, by procesyjnie, jak tam jest w... więcej
-
Wokół Sakramentarza tynieckiego (8): z Kolonii do...
Na koniec swego ostatniego wpisu napomknąłem o tym, że zacząłem bardziej z bliska przeglądać Sakramentarz... więcej
Błażej Matusiak OP
Obecnie w dominikańskim klasztorze w Pradze. Publikacje: Hildegarda z Bingen. Teologia muzyki (Kraków 2003); recenzje płytowe w Canorze, cykl audycji „Musica in Ecclesia” w Radiu Józef.