Teologia dziecięca – odsłona XVII
Dzisiaj rano Marianka była raczej nie w humorze. A kiedy jest nie w humorze, znajduje sobie zwykle coś, co może uczynić okazją do płaczu, ewentualnie do wprowadzenia się w utrzymujący się długo stan przedpłaczowy.
Wypadło to akurat na czas Mszy. Proboszcz wygonił nieco starsze dzieci z ławek przed ołtarzem na stopień, a ponieważ dorośli, których starał się do tych ławek ściągnąć z końca kościoła nie odpowiedzieli tłumnie na wezwanie, poszedłem tam z obiema moimi córeczkami. Siedzieliśmy więc dwa metry od ołtarza. Jagoda wyjątkowo dobrze sobie radziła (nie odkryła jeszcze chodzenia do kościoła i zwykle stosuje bierny opór zasypiając w okolicach pierwszego czytania), za to Marianna uwiesiła się mojego łokcia, ukryła twarz i zbierała źółć.
Ta otatnia wylała się nagle po kazaniu, kiedy Marianka podniosła głowę i po części rozżalona, po części rozzłoszczona, z buzią w podkówkę i zaczerwienionymi oczami poskarżyła się: "Ludzie to się na Mszy w ogóle nie modlą. Tylko sam ksiądz się modli!"
Wszystkich ewentualnie zaniepokojonych śpieszę zapewnić, że nie sączę dzieciom do głowy postulatów jeszcze dalej idącego zwiększenia udziału świeckich w sprawowaniu liturgii. Ona to tak sama od siebie. Swoją drogą zastanawiam się skąd jej to przyszło do głowy, skoro bynajmniej Msze u nas nie wyglądają tak, że kapłan sam sobie musi odpowiadać. Zagadkowe.
Dostarczamy wartościowe treści?
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
O tradycji udzielania bierzmowania w dzień oktawy...
Niedawno miniona oktawa Wielkanocy to dobra okazja do przypomnienia pewnej tradycji poświadczonej w niektórych źródłach... więcej
-
Posługi współczesnego Kościoła – recenzja ks. dr....
Zostałem jakiś czas temu poproszony o krótki komentarz do książki Dawida Makowskiego „Posługi współczesnego Kościoła.... więcej
-
Proste polskie propria – 4. niedziela wielkanocna
Dzielimy się z Wami nowym projektem Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego: Proste polskie propria to szansa na... więcej
Tomasz Dekert
Urodzony w 1979 r., doktor religioznawstwa UJ, wykładowca w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum w Krakowie. Główne zainteresowania: literatura judaizmu intertestamentalnego, historia i teologia wczesnego chrześcijaństwa, chrześcijańska literatura apokryficzna, antropologia kulturowa (a zwłaszcza możliwości jej zastosowania do poprzednio wymienionych dziedzin), języki starożytne. Autor książki „Teoria rekapitulacji Ireneusza z Lyonu w świetle starożytnych koncepcji na temat Adama” (WAM, Kraków 2007) i artykułów m.in. w „Teofilu”, „Studia Laurentiana” i „Studia Religiologica”. Mąż, ojciec czterech córek i dwóch synów.