Niedzielna homilia. (Generalnie dość miłe zaskoczenie, i dlatego, że w ogóle była – ostatnio czułem się ofiarą pasji epistolograficznej biskupów, w hurcie i w detalu – i dlatego, że była zgrabna, zwięzła i na temat.) Ewangelia o modlitwie, a więc i homilia takoż. Jak w każdym dobrym przemówieniu tego typu pojawiły się nawiązania do auctoritates – w tym wypadku do jakiegoś noblisty, którego nazwiska nie znałem (i nie zapamiętałem), Jana Marii Vianneya i bliżej nieokreślonego "ktosia". Noblista miał twierdzić, że modlitwa jest najpotężniejszą energią na ziemi, Proboszcz z Ars, że kiedy się modlimy możemy rozkazywać niebu i ziemi, zaś "ktoś" twierdził, że modlitwa sprawia, iż człowiek staje się silny, a Bóg słabnie.

Na te ostatnie słowa Marianka zareagowała oburzeniem: "Bzdura! Bzdura! Pan Bóg nie może słabnąć. Kiedy się modlimy staje się jeszcze silniejszy!"

Kto ma rację?

P.S. Tym razem "Teologia…" opiera się na relacji mojej mamy, u której na kolanach Marianna siedziała. Ja stałem za daleko, żeby to słyszeć.
P.P.S. Ostatnie zdanie można by odczytać  w kluczu pratchettowskim, ale to raczej przypadek.
P.P.S. NIe powiem, źródłem niemałej dumy jest dla mnie fakt, że moja córka nie dość, że słucha kazań, to jeszcze wykazuje się krytycznym umysłem.