Trzeźwe upojenie

W pierwszym rozdziale "O duchu liturgii" Guardiniego pojawia się cytat jednego z hymnów brewiarzowych, mówiący o trzeźwym upojeniu. "Uczta Babette" (pod tym tytułem kryją się dwa arcydzieła: opowiadanie Karen Blixen i film Gabriela Axela) pozwala sobie wyobrazić ten rodzaj uniesienia.

Oto cytat (wg polskiego wydania): "Laeti bibamus sobriam ebrietatem spiritus".

Ks. Wolicki tłumaczy zgrabnie: "Wesoło zakosztujmy trzeźwego upojenia ducha", przy czym mała litera w słowie duch/spiritus kieruje uwagę na to, że duch ludzki zostaje upojony, za to oddala myśl, że to Duch Święty upaja. Tłumacz nie podaje odnośnika do polskiego brewiarza, a przecież "Nieśmiertelny blasku Ojca" to hymn jutrzni poniedziałku III tygodnia. Odnośna strofa w wersji z brewiarza brzmi nie tak mocno jak w tłumaczeniu ks. Wolickiego: "Niech pokarmem Chrystus będzie, / Wiara zaś napojem naszym; / Zaczerpnijmy więc z radością / Z ożywczego daru Ducha".

"Uczta Babette" (i opowiadanie, i film) to dzieło wybitne, mówiące zwięźle i ze zwodniczą lekkością o wielu istotnych sprawach: o powołaniu artysty, życiowych wyborach, o dziwnych zależnościach między przyjemnościami duszy i ciała…

Mówi się tam o takiej kolacji, w której "już się zatracają różnice między cielesnym i duchowym pragnieniem i spełnieniem" (wszystkie cytaty w tłumaczeniu Wiesława Juszczaka). Mowa o przeciwieństwie między ucztami niosącymi ociężałość a takimi oto: "Biesiadnicy stawali się coraz lżejsi, im dłużej jedli i pili, i coraz lżejsze były ich serca".

Zastanawia mnie jedno zdanie: ‚Rozumieli teraz, że jeśli ktoś nie tylko zupełnie zapomni o piciu i jedzeniu, lecz stanowczo wyrzeknie się wszelkiej myśli o tym, wtedy je i pije we właściwym stanie ducha". Kiedyś odbierałem je jako wyraz prostej dychotomii: z jednej strony wspaniałość uczty przynoszącej radosne uniesienie, a z drugiej tępe umysły smętnych ascetów. Teraz myślę inaczej. "Właściwy stan ducha" pozwala sięgnąć dalej niż jedzenie i picie. Nie chodzi o to, żeby wygasić zmysły. Rzecz w tym, żeby za ich pośrednictwem poszybować wyżej; żeby nie zatrzymać się na zadowoleniu ciała. Konkrety? Pisał o tym mój brat, Marek Rojszyk, mówiąc o roli zmysłów w liturgii.

Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Ukazała się publikacja o. Cassiana Folsoma po rekolekcjach...

Na początku listopada nakładem Wydawnictwa Tyniec przy współpracy Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego ukazała się książka „Człowiek... więcej
Warszawa: Msza ze śpiewem gregoriańskim w dniu rocznicy poświęcenia...

W piątek 9 listopada o godz 19.30, w kościele oo. Dominikanów na Warszawskim Służewie celebrowana... więcej
Robert F. Taft: liturgia jest teologią, a nie historią

Każda dyscyplina naukowa ma swoje „nazwiska”, których po prostu nie wypada nie znać. Podobnie rzecz... więcej