Tydzień temu w Tyńcu

Poprosił mnie opat tyniecki o współprowadzenie wraz z nim spotkania poświęconego muzyce św. Hildegardy w ramach kolejnych Dni Benedyktyńskich, w pierwszy dzień Zielonych Świąt. Chętnie się zgodziłem i nawet nie wiedziałem, że czeka mnie przy tej okazji jeszcze inne ciekawe spotkanie poświęcone wielkiej mniszce. Zwięzłe a treściwe wprowadzenie w jej obraz świata, prezentacja wydanego właśnie polskiego przekładu Scivias, głębokie wejrzenie w treść kilku miniatur, a także rozważania o Hildegardzie jako duchowej córce św. Benedykta – bardzo to wszystko było pouczające.

Na dziedzińcu postawiono kramy, w kawiarni brakło miejsca. Gwarnie, tłumnie, radośnie. A równocześnie toczył się inny nurt, modlitwa mnichów, w ciszy i śpiewie, w rytmie dnia.

Bóg  dawał się w tych dniach poznać na wiele sposobów, przemawiając przez piękno, najwyższa forma poznania (Benedykt XVI). Poruszające było piękno liturgii, szczególnie I nieszporów uroczystości. Chorałowe nabożeństwo obramowane organową muzyką Bacha, dostojeństwo pontyfikalnych szat (celebrował opat z Maredsous) i gestów. Dostojeństwo i prostota. Uroczysta msza pontyfikalna w niedzielę. Oszałamiająco piękny widok w stronę Wisły. Kojarząca się z Hildegardową opowieścią o Raju wspaniałość klasztornego ogrodu. Kwartet smyczkowy towarzyszący – z płyty – niedzielnemu obiadowi. Wspólne słuchanie pieśni Hildegardy. Improwizacje pewnego pianisty na kanwie jednej z nich. Chwile milczenia – w oczekiwaniu na kolejną godzinę liturgiczną, po wysłuchaniu czytania, po zakończeniu modlitwy.

Duch tchnie, kędy chce. Nie jest zamknięty w liturgii, pięknie przyrody czy sztuki, ale Jego tchnienie przewiewa przez dzieła Boże i ludzkie. Bóg bliski i budzący tęsknotę.

Przy okazji polecam dwie książki przywiezione z Tyńca: rozmowy o literaturze dopełnione esejem o pięknie oraz rozważanie o związkach muzyki Chopina z benedyktyńską duchowością.