W białostockiej katedrze

Byłem tam świadkiem pewnej sceny, wydawało się bardzo prozaicznej, która w moim sposobie myślenia wywołała małą rewolucję. Otóż stojąc niedaleko wspomnianego ołtarza zauważyłem młodą dziewczynę, która przyszła się pomodlić. Stanęła przed ołtarzem, zrobiła znak krzyża, uklękła i pochyliła się, czołem dotykając posadzki, po czym wstała, po to, by po raz drugi i trzeci powtórzyć tę samą sekwencję gestów. Później podeszła do relikwiarza, który trzykrotnie ucałowała, po każdym pocałunku wykonując znak krzyża. Następnie, na powrót przed stopniami ołtarza, jeszcze raz powtórzyła gesty, od których modlitwę zaczęła i … wyszła.

Z wrażenia nie mogłem ochłonąć, tym bardziej, że te wszystkie gesty nie były mechaniczne, ale pełne nabożeństwa i oddania. Nie wiem czy ktokolwiek oprócz mnie zwrócił uwagę na sposób jej modlitwy. Możliwe, że nikt, bo przecież to normalne, że człowiek ma ciało, które w modlitwę włącza. Przyszedł mi wtedy na myśl obraz, który często widuję w naszych, katolickich kościołach, gdy ludzie, zwłaszcza młodzi, w ciągu dnia przychodzą się pomodlić. Siadają zwykle w ławce, zamykają oczy, chowają twarz w dłoniach, sprawiając wrażenie, jakby chcieli pominąć to, że są ludźmi, że mają ciało, i wymusić na sobie stan pożądanego skupienia i uduchowienia, koniecznego w ich przekonaniu do kontaktu z Bogiem.