Owocem Mądrości jest dar słowa. Politycy, mówcy, specjaliści od public relations zazwyczaj starają się zdobyć umiejętności pozwalające mówić w sposób poruszający emocje, wzbudzający zaufanie, przedstawiający mówcę tak, jak chciałby być odbierany. Prawdziwa Mądrość jest czymś zupełnie innym. Jej owocem nie jest mowa „ładna”, lecz „prawdziwa” – „słowo odpowiednie do myśli”. Czymś całkowicie przeciwnym mowie wystudiowanej, retoryce, political correctness, będących czasami synonimem hipokryzji lub lęku, jest mowa będąca owocem Mądrości.

John Henry Newman opisał kiedyś zjawisko, którego sam wcześniej nie dostrzegałem, a które chyba rzeczywiście jest obecne w świecie: „Ci, którzy są pewni jakiegoś faktu, zwykle są nieporadnymi dysputantami. Wystarczy im, że są w posiadaniu prawdy i nie są skłonni, chyba z poczucia obowiązku, krytykować halucynacji innych, ani też nie gniewają się na stanowczość i pomysłowość ich argumentacji.” Wydaje mi się, że tak naprawdę jest. Wielu moich znajomych chrześcijan nie potrafi podejmować dyskusji z ateistami, niekatolikami, niechrześcijanami. Nie potrafią – ale w zasadzie, to i nie chcą. Nie dlatego, że ich wiara jest słaba, niepewna, lecz raczej dlatego, że nie sądzą, by ich wiara w Chrystusa była czymś, do czego można przekonać za pomocą logicznych argumentów.

O „słowo odpowiednie do myśli i myślenie godne tego, co mi dano” trzeba walczyć, bo rzadko jest ono cechą wrodzoną. Najczęściej posługujemy się słowami skutecznymi, a niekoniecznie prawdziwymi. Dzięki Mądrości natomiast potrafimy wyrażać poznaną prawdę – adekwatnie, roztropnie i z miłością. Mądrość jest prawdziwym logopedą.