Cóż zatem jest przeciwieństwem „duszy przewrotnej” i „ciała zaprzedanego grzechowi”? Jak już napisałem, wydaje mi się, że chodzi o wierność i świętość. Określenia „ciało” i „dusza” traktuję jako tożsame z „osoba” (zgodnie z teorią jedności psychofizycznej), dlatego również przewrotność i zaprzedanie grzechowi odnoszę do całej osoby. Przewrotność człowieka nie jest niczym innym, jak cynicznym lekceważeniem wyrażanych przez siebie poglądów, zakładaniem masek na potrzeby teatru, jaki robimy z życia. Przewrotność to, moim zdaniem, jeden z grzechów głównych współczesnego człowieka. Doskonale obrazuje je to, co o „tym pokoleniu” powiedział Jezus: „Podobni są do dzieci, które przebywają na rynku i głośno przymawiają jedne drugim: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie płakali»” (Łk 7,32). Przyznam, że to dla mnie jeden z najtrudniejszych fragmentów Pisma. Na dziś rozumiem Jezusową krytykę tak: temu typowi ludzi nikt i nic nie dogodzi, zawsze będzie coś nie tak – nieważne, że pół godziny temu mówili wprost przeciwnie. Dlatego jest to „pokolenie przewrotne”, któremu „żaden znak nie będzie dany” (Łk 11,29). Brak jakiegoś rdzenia, twardego kręgosłupa poglądów i wyznawanych wartości, traktowanie na serio prawdy, uniemożliwia spotkanie Mądrości – bo również i ona zostanie potraktowana jako chwilowa fanaberia, zabawka na pięć minut.