Wezwanie do wspólnoty miłości
Poniedziałek IV tygodnia okresu wielkanocnego, lit. słowa: Dz 11,1–18; J 10,11–18
Dobry pasterz daje życie swoje za owce (J 10,11).
Ewangelia jest jednym wielkim wezwaniem do wspólnoty miłości, w której jeden jest gotów oddać życie za brata. Taki wzór mamy w naszym Mistrzu. Ta więź jest oparta na wzajemnym poznaniu. Jednak nie na poznaniu zewnętrznym, ale poznaniu w sercu, gdzie rozbrzmiewa w nas głos Boga.
Poznanie w języku biblijnym oznacza zażyłą więź życiową, komunię osób. Taka komunia istnieje w Trójcy Świętej. Do niej chce nas doprowadzić Pan Jezus:
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca (J 10,14n).
Dla nas prawdziwym wzorem i punktem odniesienia jest Bóg. On jest normą postępowania. Jak On postępuje, tak i my powinniśmy postępować.
Do takiego wzorca odnosi się św. Piotr w pierwszym czytaniu. Żydom się nie mieściło w głowie, że i poganom udzielił Bóg [łaski] nawrócenia, aby żyli (Dz 11,18). Nas może ten problem nieco dziwi, bo przytoczone stwierdzenie jest oczywiste. Nie było jednak takim dla apostołów, którzy byli Żydami. Później szczególnie św. Paweł musiał wiele wycierpieć, bo głosił tę tezę i według niej postępując, nie robił żadnej różnicy między Żydem a poganinem. Dla pierwszego Kościoła problem rozstrzygnął autorytet Bożego działania:
Jeżeli więc Bóg udzielił im tego samego daru co nam, którzyśmy uwierzyli w Pana Jezusa Chrystusa, to jakżeż ja mogłem sprzeciwiać się Bogu? (Dz 11,17).
Miłość Boża stale przekracza nasze ograniczenia. Nikomu by nie przyszło do głowy, że Bóg pośle swojego Syna, aby nas zbawił przez oddanie swojego życia do końca, aż do śmierci na krzyżu. Pan Jezus powiedział, że właśnie ten gest się Ojcu szczególnie spodobał: Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać (J 10,18). Więź, do jakiej zaprasza nas Bóg, jest więzią życiową. Dlatego jej obrazem jest małżeństwo, związek, w którym każdy oddaje drugiemu swoje życie. Oddanie życia za przyjaciół jest najwyższym wyrazem miłości i jednocześnie tę miłość realizuje.
Włodzimierz Zatorski OSB
Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 2b, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.
Dostarczamy wartościowe treści?
Zobacz także
-
Kraków: „Koncert z Pompą” na 10 lat zespołu Lege...
Rozpoczynają się obchody Jubileuszu 10-lecia powstania Chóru Kameralnego Lege Artis – ludzi, których połączyła muzyka. W ramach... więcej
-
Służba i władza – komentarz na wspomnienie...
2 Kor 4,1–2.5–7 Łk 22,24–30 Władza jako służba to piękna idea, ale jednocześnie bardzo trudna... więcej
-
Skorzystać z Bożego bogactwa
Święto Benedykta, opata, patrona Europy, liturgia słowa: Prz 2, 1-9; Mt 19, 27-29 Święty Piotr,... więcej