Wielki Wtorek

Notatki nt. pochodzenia kolekt dzisiejszego dnia, wspólnej dla obu Mszałów

Skomentuj

Tekst: „Omnipotens sempiterne Deus, da nobis ita dominicae passionis sacramenta peragere, ut indulgentiam percipere mereamur. Per Dominum”.

Oficjalny polski przekład: „Wszechmogący wieczny Boże, daj nam tak sprawować misteria Męki Pańskiej, abyśmy mogli otrzymać Twoje przebaczenie. Przez naszego Pana”.

Przekład z łac,-pol. Mszału z 1968 r.: w miejsce „sprawować misteria” jest: „obchodzić tajemnice” a przy przebaczeniu nie ma zaimka „Twoje”.

Historia modlitwy. Poczynając od Sakramentarzy Gregoriańskich, zarówno papieskiego (ok. 625/638 r.) jak typu II (ok. 650/683 r.) jest to stale kolekta Wielkiego Wtorku.

W innych obrządkach. Modlitwę zna również tradycja ambrozjańska. Stosują ją w Wielki Wtorek Sakramentarz z Bergamo (IX w.), mediolański Sakramentarz ze św. Symplicjana (ok. 900) i Sakramentarz z Biasca (X w.), wszystkie trzy jako „oratio super populum” (odpowiednik rzymskiej kolekty).
 


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także

Maciej Zachara MIC

Maciej Zachara MIC na Liturgia.pl

Urodzony w 1966 r. w Warszawie. Marianin. Rocznik święceń 1992. Absolwent Papieskiego Instytutu Liturgicznego na rzymskim "Anselmianum". W latach 2000-2010 wykładał liturgikę w WSD Księży Marianów w Lublinie, gdzie pełnił również posługę ojca duchownego (2005-2017). W latach 2010-2017 wykładał teologię liturgii w Kolegium OO. Dominikanów w Krakowie. Obecnie pracuje duszpastersko w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Bazylianówka w Lublinie. Ponadto jest prezbiterem wspólnoty neokatechumenalnej na lubelskiej Poczekajce, a także odprawia Mszę św. w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego w rektoralnym kościele Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Staszica w Lublinie....


Wielki Wtorek

Bracia, umiłujmy Oblubieńca, upiększmy nasze świece, jaśniejące cnotami i prawą wiarą, abyśmy jak mądre dziewice Pańskie weszli z Nim na wesele. Oblubieniec bowiem wszystkim daje w darze niezniszczalny wieniec.

Skomentuj

Bracia, umiłujmy Oblubieńca, upiększmy nasze świece, jaśniejące cnotami i prawą wiarą, abyśmy jak mądre dziewice Pańskie weszli z Nim na wesele. Oblubieniec bowiem wszystkim daje w darze niezniszczalny wieniec.

none


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także