I

Kiedy się mówi o czymś dobrze znanym, warto poszukać słów, którymi można zastąpić utarte sformułowania. Nie tyle nawet chodzi o zastępowanie, ale o nowe światło.

Święty = doskonały. Ale nie w sensie branżowym. Mówimy o wybitnym uczonym, o wspaniałym artyście, więc analogicznie można by mówić o kimś, że jest doskonały w dziedzinie religijności, bo nie opuszcza modlitw, obchodzi wszystkie święta, do obowiązkowych postów dodaje inne umartwienia i błyszczy wiedzą religijną. To raczej oczywiste, że takie ujęcie traktuje świętość zbyt wąsko.

Święty = szczęśliwy. O tym mówią błogosławieństwa, podkreślając paradoksy: błogosławieni ubodzy, łaknący, pragnący, cisi… Szczęśliwy, bo zgodny ze sobą, a z Bogiem mało że zgodny, to zaprzyjaźniony. Z ludźmi – jak powiada św. Paweł – na ile to możliwe…

Święty = piękny. Piękne harmonijne człowieczeństwo. Mężny a łagodny, pokorny a śmiały, rozmodlony a zdolny do działania.

II

Wszyscy święci: 144 tysiące, wielki niezliczony tłum – to Apokalipsa. Błogosławieni (a nie błogosławiony) – to Ewangelia.

Nie należy oddzielać od siebie połączonych listopadowych świąt. One dopiero razem objawiają wspólnotę Kościoła.

Wielu świętych, wiele różnych dróg do świętości.

Święci – nasi najlepsi przyjaciele.

Bóg cieszy się ludzką wielkością. Wspaniałość świętych ludzi nie przesłania Boże chwały, ale ją ujawnia.

III

Co trzeba najmocniej podkreślić w dzisiejszym kazaniu? Dwa elementy: świętość jako piękno i wspólnotę świętych (świętych obcowanie).