RADOŚĆ TO OWOC ODWZAJEMNIONEJ MIŁOŚCI

J 20, 11–18 Ukazanie się Zmartwychwstałego Marii Magdalenie

Pytanie umiejscowione prawie na końcu Ewangelii: „Powiedz mi, GDZIE Go położyłeś?” jak echo przywołuje początkowe: „Rabbi, GDZIE mieszkasz?”

Pytanie o „GDZIE” akcentuje początek – spotkanie z Jezusem pierwszych uczniów i to nowe – pierwsze spotkanie po zmartwychwstaniu.

Zmartwychwstały nie daje się zatrzymać Marii, mówi: „Jeszcze nie wstąpiłem do Ojca” – jestem właśnie w drodze do Niego – Ja w moich braciach. Dojdę wtedy, gdy ostatni z nich dotrze do Niego, do prawdy, że jest miłowany przez Ojca taką samą miłością jak Ja. Dlatego nie zatrzymuj mnie, pośpiesz się, oznajmij moim braciom, tak pomożesz Mi wstępować – razem – do Ojca.

I Maria może już pójść oznajmiać braciom – bo Jej oczy oczyszczone przez łzy zobaczyły Umiłowanego, bo tylko ten kto kocha, widzi. Ona usłyszała Jego głos i jej rana, rana miłości została uzdrowiona. Nie wystarczyło jej wiedzieć, że On zmartwychwstał, pragnęła spotkania. Nie mogło jej nasycić nic oprócz Jego samego (S. Fausti).

„Chodźcie, a zobaczycie”. Teraz już wie, gdzie On mieszka – w odwzajemnionej miłości. Tylko spotkanie z Nim zamienia płacz w radość. Przejście od smutku do radości to zmartwychwstanie, wynik Spotkania. Nawet ten, kto chce kochać, trwa w smutku, dopóki nie usłyszy, jak Maria Magdalena, własnego imienia z ust umiłowanego. Radość to owoc odwzajemnionej miłości.

Notatki nt. pochodzenia kolekt dzisiejszego dnia w Mszałach Pawła VI i Piusa V