A tak poza tym, to zauważyliśmy, że ludzie powszechnie dążą i ciążą do stworzenia podstawowej komórki społecznej. Odczuliśmy to dziś z mocą, gdyż albowiem do auli wkroczył o. Damian i poprosił, żebyśmy się przenieśli do Alberta, bo mu narzeczeni wysypują się drzwiami i oknami z kapitularza i nie ma jak przeprowadzić katechez przedślubnych.

To się grzecznie przenieśliśmy.

Kiedy jednak po kolejnych 30 minutach do Alberta zajrzał Ojciec od Beczki, nie daliśmy mu wydobyć z siebie żadnej prośby, zdecydowanie stwierdzając: „Non possumus”. Głównie dlatego, że innych sal brak, zresztą Kronikarz wykonując później rzut oka do auli utwierdził się w przekonaniu, że w tak licznie przybyłych studentów nie dałoby się upchnąć w Albercie. Najwyraźniej nastąpił masowy ruch mas ku dominikanom i aula jest najlepszą sala do radzenia sobie z tą klęską urodzaju.

Kiedy wreszcie po przeprowadzce otworzyliśmy śpiewniczki (czyli po odbyciu koniecznej wstępnej pogaduszki plotkarsko-towarzyskiej), wzrok nasz padł na antyfony. I to te najpiękniejsze z I Niedzieli Adwentu. No może poza zakończeniem piątej z nich, w którym to Baranek przychodzi na tle dość zaskakującej melodii, a w zasadzie to skaczącej takiej, z mocnym lądowaniem na dwóch równych dźwiękach. Mało wdzięczne, choć dźwięczne.

Za to w pozostałych melodiach same smakowitości. Pełen tęsknoty i łagodności fragment: „Sion, noli timere”, czy słodka (bo trudno inaczej określić odczucie podzas jej śpiewania i słuchania) melodia do słów Archanioła Gabriela: „Ave Maria, gratia plena, Dominus tecum” – można śpiewać bez końca.

Przy okazji śpiewania zeszliśmy na manowce dywagacji na temat emisji, szczególnie niskich dźwięków, owe zaś dywagacje doprowadziły Diakona do ściany. Nie próbował rozbijać głową muru, a jedynie zaprezentowal nam ćwiczenie na wypracowanie zdolności rezonowania całym ciałem. Prawie Dyplomowana Kantorka słusznie zauważyła, że najskuteczniejsza w rezonowaniu okazała się miednica (o część ciała chodzi, nie naczynie łazienkowe), zaś Kronikarz zaczął się zastanawiać na głos, co by było, gdyby dyrygent na próbach chóru stwierdzał, np.,: „Tenorzy, paliczki wam jeszcze nie rezonują!”.

Zanim sie obejrzeliśmy, Diakon pobłogosławił nas i pobiegł do Beczki, a wtedy Wybitny Muzykolog odsłonił swe oblicze Jednosobowej Komisji Rewizyjnej – zagarnął tabelki, porozdzielał kantorom części oficjum i zdecydowanym tonem uznał wypełnianie tabelki na I Niedzielę Adwentu za definitywnie ukończone. Normalnie – Dr Wybitny Mr Rewizor. Zadziwiające, jak wiele twarzy może mieć jeden śpiewak…

Za tydzień znów sie spotykamy, kto wie, może jeszcze jakieś oblicze się ujawni.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym