Filolog (ale nie lingwista) o mentalności Anglosasa z czasów Bedy. Szczególnie bliska jest mu teologia Wielkiej Soboty. Miłośnik Tolkiena, angielskiej herbaty, Loreeny McKennitt i psów wszelkich ras. Uczy greki, łaciny i gockiego. Czasami coś tłumaczy, zdarza mu się i wiersz napisać. Interesuje się greką biblijną oraz średniowieczną literaturą łacińską i angielską. Członek International Society of Anglo-Saxonists, Henry Bradshaw Society.
Wywołana przez wypowiedź papieskiego ceremoniarza, który wyjaśniał przyjmowanie Komunii świętej w postawie klęczącej, znów przetacza się fala dyskusji o sposobie przystępowania do tego Sakramentu. Poniższy, krótki tekst powstał jako refleksja, wynikająca z obserwacji w polskich kościołach. Mam cichą nadzieję, że wywoła dyskusję...
Gdy zaczyna się Wielki Post, milknie śpiew „alleluja”, które jest pieśnią niebiańskiego Jeruzalem1, zmienia się kolor szat liturgicznych na fioletowy, a na nasze głowy spada poświęcony popiół.
Boże Narodzenie stawia nam przed oczyma Boga jako małe Dzieciątko, złożone w żłobie betlejemskim. W kazaniach kapłani zwykle podkreślają pokorę i uniżenie Zbawcy, Jego łagodność i czułość ukazaną właśnie w Jego dziecięctwie. Liturgia jednak patrzy głębiej i dalej, przenika niejako poza zasłonę ciała Słowa Wcielonego (por. Hbr 10,20) i wprowadza nas w całą tajemnicę...
Jan Chrzciciel, największy spośród narodzonych z niewiasty (por. Mt 11,11), w Kościele zachodnim przyćmiony został przez św. Józefa. W Kościele wschodnim wciąż odbiera szczególną cześć, której ślady dostrzec można, jeśli spojrzeć z uwagą na wciąż używane teksty, i w liturgii zachodniej.
Czcigodne święto Zaśnięcia Bogurodzicy Maryi – w tradycji Kościoła zachodniego zwane Wniebowzięciem – jest obecnie w liturgii rzymskiej jednym z sześciu świąt, które mają swoją wigilię, a więc dzień przygotowania. (W tradycji prawosławnej poprzedza to święto 14-dniowy post, tzw. post uspieński). To już jest znak, że chodzi o święto naprawdę wielkie i niezwykłe.
