Urodzony w 1979 r., doktor religioznawstwa UJ, wykładowca w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum w Krakowie. Główne zainteresowania: literatura judaizmu intertestamentalnego, historia i teologia wczesnego chrześcijaństwa, chrześcijańska literatura apokryficzna, antropologia kulturowa (a zwłaszcza możliwości jej zastosowania do poprzednio wymienionych dziedzin), języki starożytne. Autor książki „Teoria rekapitulacji Ireneusza z Lyonu w świetle starożytnych koncepcji na temat Adama” (WAM, Kraków 2007) i artykułów m.in. w „Teofilu”, „Studia Laurentiana” i „Studia Religiologica”. Mąż, ojciec czterech córek i dwóch synów.
Zgodnie z zapowiedzią linkuję aktualny tekst ze strony "Christanitas". Komentarz odnośnie pewnych poczynań zwolenników zmiany w praktyce dopuszczania do Komunii sakramentalnej osób rozwiedzionych, które weszły w ponowne związki. W gęstniejącej atmosferze przedsynodalnej.
W związku z tym, że od jakiegoś czasu pisuję nieco bardziej regularnie (choć bez przesady) na stronie "Christianitas", pomyślałem, że będę tamte teksty linkował również tutaj. Nie zamierzam bynajmniej rezygnować z tu-blogowania, ale z czasem ostatnio bardzo kiepsko, a skoro i tak piszę tam, mogę o tym dawać znać i tu.
Dziś minęło dwanaście lat od dnia, kiedy moja Żona i ja "już nie jesteśmy dwoje ale jedno ciało". Najbardziej niezwykłe są te cuda, których prawie (ale tylko prawie) nie sposób odróżnić od porządku natury. A małżeństwo i rodzicielstwo są wśród nich jednymi z pierwszych. Niech będą dzięki Bogu, który je sprawia!
Dzielę się radością. Dzisiaj, tj. w Środę Popielcową A.D. 2014, moja żona urodziła córkę, Różę Eugenię.
Druga część filmowego "Hobbita" (chociaż lepiej byłoby powiedzieć po prostu: kolejny film Petera Jacksona) dostarczyła mi wiele radości.
We wrześniu Marianna napisała jasełka. A w zasadzie nie tyle jasełka, co scenariusz Wigilii Narodzenia Pańskiego, z elementami dramatycznymi. Zrealizowaliśmy go wczoraj, został więc sprawdzony i mogę z czystym sercem go polecić (tekst poniżej, publikuję za zgodą autorki).
We wrześniu br. "Rzeczpospolita" opublikowała mój artykuł pt. Liturgia i pamięć. Próbowałem w nim opisać znaczenie motu proprio "Summorum Pontificum" Benedykta XVI dla Kościoła, przyglądając się problemowi zmiany jaką przyniosła reforma posoborowa przez pryzmat elementów teorii francuskiej socjolożki, Danielle Hervieu-Leger.
Kilka dni temu przeczytałem tu u nas wpis pana Krzysztofa Jankowiaka, pt. "Ewangelia o nieposłuszeństwie". Stosunkowo często mam poczucie, że się z panem Jankowiakiem nie zgadzam, ale rzadko kiedy aż tak silne, jak w tym przypadku.
Od jakiegoś czasu frapuje mnie problem ubóstwa. A dokładniej od momentu, od którego daje się obserwować reakcje na szczególny nacisk, jaki na kwestię z jednej strony pomocy ubogim, a z drugiej Kościoła ubogiego kładzie papież Franciszek.
Czy liturgia katolicka jest rytuałem? Albo od innej strony, czy można ją analizować jako coś należącego do tego samego zbioru, co obrzędy przejścia i cykle rytualne społeczności plemiennych? Tym samym, czy może (powinna?) wchodzić w obszar zainteresowania teoretyków rytuału?
W moim rodzinnym domu panowała zasada, że w ramach karania czy dyscyplinowania nie stosuje się niedawania jedzenia. Przypomniałem ją sobie i kołacze mi się to wspomnienie po głowie w związku z restrykcjami nałożonymi na Franciszkanów Niepokalanej dekretem Kongregacji ds. zakonów, podpisanego dzisiaj przez papę Franciszka.
Takie pytanie pojawiło się w moim znękanym liturgicznie umyśle, kiedy czytałem różne dyskusje wokół podejścia Ojca Świętego do liturgii (w kontekście celebracji na Lampedusie czy w Rio).
