Antyfona na wejście: Niebiosa, spuśćcie Sprawiedliwego jak rosę, * niech jak deszcz spłynie z obłoków, * niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela. (Iz 45, 8)

Wejście: Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry (mel. trad. Siedl., Śpiewnik liturgiczny KUL, czterogłosowe opracowanie Uli Rogali w Niepojęta Trójco II, s. 159)

Dla odważnych: Rorate caeli desuper (mel. greg., Graduale triplex, s. 34)

Przygotowanie darów: Mądrości, która z ust Bożych wypływa (mel. trad. Miod., Siedl. Śpiewnik liturgiczny KUL, czterogłosowe opracowanie Marcina Pospieszalskiego z płyty Otwórz się niebo zespołu Deus Meus)

Kolejne zwrotki tej pieśni to polska parafraza siedmiu wielkich antyfon, które w tradycji kościoła towarzyszą ostatnim dniom adwentu jako antyfony do Magnificat, a także jako wersety do alleluja w codziennych mszach.

Przy okazji polecam zwrócenie uwagi na modlitwę nad darami. Czasem łapię się na swoistej schizofrenii: myślę o Zwiastowaniu jako o wydarzeniu niezwykłym, wielkim, niesłychanym, ale często zapominam o tej perspektywie w odniesieniu do Mszy świętej. A przecież to ten sam Duch! Nie mamy do czynienia z gorszym rodzajem Bożego działania niż to sprzed ponad dwóch tysięcy lat. Bóg po prostu kontynuuje swe zbawcze działanie – zachwycająca jest ta ciągłość:

Panie, nasz Boże, niech Twój Duch, który swoją mocą przeniknął Najświętszą Dziewicę Maryję, * uświęci dary złożone na Twoim ołtarzu. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Komunia: Archanioł Boży, Gabryjel (mel. trad., Miod., Siedl., Śpiewnik liturgiczny KUL, czterogłosowe opracowanie o. Dawida Kusza w Niepojęta Trójco t. II, s. 155)

Antyfona na komunię: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, * i nazwą Go imieniem Emmanuel. (Iz 7, 14).

Z taką antyfoną na komunię nie sposób „wymigać się” od tej pieśni. Szczególnie polecam zaśpiewanie wszystkich jedenastu zwrotek, które przekazuje śpiewnik Mioduszewskiego, a za nim przedrukowuje Niepojęta Trójca II. I z premedytacją nie proponuję pieśni na uwielbienie: jedenasta zwrotka idealnie spełni role uwielbienia po komunii:

Bogu Ojcu wszechmocnemu,
Synowi Jego miłemu
i Duchowi Najświętszemu,
Bogu w Trójcy jedynemu
dziękujmy dziś w pokorności
za ten cud Jego miłości.

Zakończenie: Otwórz się niebo (t.: hymn brewiarzowy, m.: M. Machura, Niepojęta Trójco I, s. 127)

Tym pięknym hymnem z liturgii godzin wyśpiewajmy nasze oczekiwanie na deszcz ożywczy, co wilży pustynię każdego serca.

I trzeba było tyle czasu, bym zrozumiał dwie części adwentu… Dopiero w drugiej przygotowujemy się bezpośrednio do Narodzenia Chrystusa, a w pierwszej – do Jego przyjścia na końcu czasów. Czemu tak? Bo Boże Narodzenie wypada dopiero 25 grudnia, a koniec czasów cztery dni wcześniej!

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym