kartka z brulionu

Żeby nie mnożyć wpisów, a podzielić się tym, co dobre.

Chodzę na koncerty w ramach cyklu Chopin Open. Zachwyciła mnie Maria Keohane – szwedzka sopranistka, zdecydowanie jedna z najlepszych śpiewaczek, jakie kiedykolwiek słyszałem. Śpiewaczka barokowa, a więc – rozumie się – nie nacierająca masą dźwięku. Ale nie blada i przesłodzona, co się niestety zdarza. Jej wykonanie karkołomnych pasaży przywodzi na myśl ulubioną w dawnej estetyce dewizę: sztuka, która ukrywa sztukę. Żadnego niesmacznego popisu, żadnego efekciarstwa, choć sprawność dech zapiera. Wdzięki i bezpretensjonalność. Wielka skala emocji – nie gwałtem wydobywanych ze słuchacza, ale wyrażanych rozumnie. Mądra ta śpiewaczka.

W tym samym cyklu występ Motion Trio na akordeonach. Dużo zabawy, zadziwiająca biegłość, ale też niekonwencjonalne użycie instrumentów. Jeden z mazurków Chopina w ich wykonaniu wędrował coraz dalej, aż skończył gdziś w Indiach, skoro perkusyjnie użyty akordeon brzmiał jak tabla. Orawa Kilara w aranżacji na trzy akordeony zabrzmiała jak pełnoprawne opracowanie utworu.

***

Myśli na marginesie piątkowego święta:

Być w centrum samego siebie, a nie na peryferiach. To znaczy m.in. w czasie modlitwy nie skupiać się na śledzeniu siebie samego: czy ja się dobrze modlę. Coś jak opisy śmierci klinicznej: spojrzenie z góry na samego siebie.

Centrum wszechświata, przecięcie osi czasu, styk czasu i wieczności: msza święta. Tyle że trzeba być w tym centrum, a nie tuż obok. Nie wpatrywać się w monstrancję i nie toczyć zajadłych sporów o jej kształt.