Liturgia w soczewce: XVIII Niedziela Zwykła, rok B (komentarz)

„Liturgia w soczewce” to nowa propozycja komentarzy do tekstów liturgii niedzielnej Mszy świętej, byśmy mogli jeszcze głębiej przeżywać niedzielną Eucharystię. O tym czym są, oraz jak je wykorzystać, możecie przeczytać w naszym serwisie (tutaj).

KOLEKTA

Wszechmogący Boże, wspieraj swoich wiernych † i okaż wiekuistą dobroć proszącym, którzy uznają Ciebie za Stwórcę i Pana; * odnów życie im udzielone i odnowione zachowaj. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

– W dzisiejszej kolekcie prosimy Boga przez Chrystusa, by nas wspierał w swojej wszechmocy ze względu na swoją dobroć, przez którą nas od wieków umiłował.

– Bóg jako Stwórca powołał nas do istnienia i obdarzył nas życiem. Jeżeli uznamy, że On jest Panem, pozwalamy mu, by odnawiał i zachowywał w nas swoje życie, nawet jeśli się wcześniej odwróciliśmy od niego w naszej słabości.

TEKSTY LITURGII MSZY ŚW.

Antyfona na wejście

Racz mnie wybawić, Boże; * Panie, pośpiesz mi z pomocą, * Tyś wspomożycielem moim i wybawcą, * nie zwlekaj, Panie.

I Czytanie – Wj 16,2-4.12-15 (Bóg daje cudowny pokarm)

Na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów zaczęło szemrać przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi… «Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem zamorzyć całą tę rzeszę».
Rzeczywiście… nazajutrz rano warstwa rosy leżała dokoła obozu. Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi… Wtedy powiedział do nich Mojżesz: «To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm».

Psalm responsoryjny – Ps 78(77)

On z góry wydał rozkaz chmurom * i bramę nieba otworzył.
Spożywał człowiek chleb aniołów, * Bóg zesłał im pokarm do syta.

II Czytanie – Ef 4,17.20-24 (Przyoblec się w człowieka nowego)

(…) trzeba porzucić dawnego człowieka (…) odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec się w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.

Werset przed Ewangelią

Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Ewangelia – J 6,24-35 (Kto przychodzi do Chrystusa, nie będzie łaknął)

Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał»
Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu… Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie».

Antyfona na komunię

Panie, dałeś nam chleb z nieba * zdolny dać wszelką rozkosz * i wszelki smak zaspokoić.

Modlitwa po komunii

Boże, nasz Ojcze, otaczaj nieustanną opieką wszystkich, których posilasz Twoim Sakramentem, † nie odmawiaj im swojej pomocy * i uczyń godnymi wiecznego zbawienia.

KOMENTARZ

Bóg stworzył nas dla siebie. Pragnienie Boga wpisane jest w sercu człowieka i tylko w Nim człowiek ostatecznie znajduje sens i spełnienie (zob. KKK 27). Według św. Ireneusza z Lyonu Bóg stworzył człowieka, by udzielić mu swoich dobrodziejtw – obdarować go życiem i zbawieniem (zob. AH IV.14.1). Dlatego Bóg nie przestaje przyciągać ludzi do siebie, nawet jeśli oni się od Niego odwracają. Jeżeli zdajemy sobie z tego sprawę, możemy próbować spojrzeć na wszystkie nasze pragnienia i głody – tak fizyczne, jak i duchowe – jako na ukryte świadectwo o tym, że jesteśmy skierowani poza siebie. Pragnienie w ten sposób staje się światłem na drodze do Boga. W ten sposób nawet doświadczenie braku i cierpienia może zostać odczytane jako przestrzeń otwartości i oczekiwania na Boże działanie – na Jego wsparcie i czułość wobec człowieka.

Historie o chlebie można w tym kontekście rozumieć na kilku poziomach. Chleb jako podstawowe pożywienie człowieka stanowi symbol wszystkiego, co potrzebne jest dla podtrzymania życia. Opowieść o obdarowaniu ludzi głodujących na pustyni „chlebem z nieba” możemy więc odczytać jako obraz troski Boga o człowieka, która dotyczy wszystkich aspektów życia ludzkiego. Na poziomie duchowym jednak prawdziwym „chlebem Bożym” jest Chrystus, żywe Słowo Boga, będące ostateczną odpowiedzią na wszystkie nasze pragnienia. Szczególnymi miejscami spotkania z Chrystusem są słowa Pisma Świętego i Eucharystia – żywy „chleb aniołów”. Poprzez udział w tych rzeczywistościach On sam odnawia i zachowuje w nas życie, które nam udzielił. W tej sposób stajemy się „nowymi ludźmi” będącymi prawdziwym obrazem Boga i w ten sposób objawiamy Jego dobroć w świecie – ponieważ „chwałą Boga jest człowiek żyjący” (Ireneusz z Lyonu, AH IV.20.7).

WSKAZÓWKI DO ROZWAŻANIA

– Jakie są moje pragnienia? Gdzie widzę dobro w swoim życiu? Czy czuje się obdarowany? Czy w tej chwili odczuwam jakieś braki, frustracje lub cierpienia?

– Gdzie szukam odpowiedzi na te doświadczenia? Czy zwracam się w poczuciu obdarowania lub frustracji do Boga? Czy proszę Go o wsparcie w trudnych sytuacjach?

– Czy jest jakaś przestrzeń mojego doświadczenia, którą odczytuję jako przejaw mojego pragnienia Boga?

– Czy szukam odpowiedzi na swoje pytania i pragnienia w słowie Bożym? Czy przeżywam kontakt ze słowem jako przestrzeń obecności Chrystusa? Jak przeżywam spotkanie z Nim w Eucharystii?

MODLITWA PO MEDYTACJI

Racz mnie wybawić, Boże. Panie, pośpiesz mi z pomocą.
To Ty mnie wspomagasz i wybawiasz. Panie, nie zwlekaj.
Panie Jezu Chryste, żywy Chlebie aniołów, przemień mnie w siebie.
Obdarz mnie życiem i zbawieniem.

Opr. s. Tereza Huspeková CHR


Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

Udostępnij

Udostępnij ten artykuł

REKLAMA

Zobacz także