Nie będę w tym oryginalny, ale pandemia bardzo mocno uzmysławia nam naszą kruchość a przez to uderza w naszą pychę i w nasze aroganckie poczucie wszechmocy i samowystarczalności. Natomiast obostrzenia co do udziału w liturgii, a już zwłaszcza zawieszenie publicznych celebracji jak np. we Włoszech, uderzają w nasze religijne poczucie, że sakramentalna obecność Chrystusa jest czymś oczywistym, niejako zagwarantowanym i zawsze dostępnym nieomal na wyciągnięcie ręki. W tym właśnie kontekście, kiedy wczoraj skrutowałem Ewangelię jutrzejszej niedzieli (J 9,1-41), uderzyły mnie szczególnie słowa Jezusa: „Trzeba nam pełnić dzieła tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata” (J 9,4-5) wraz z jednym z tekstów paralelnych: „Jeszcze przez krótki czas jest wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła” (J 12,35).

W tym samym kontekście wstrząsająco aktualne były słowa z I czytania w ostatni wtorek: „Nie ma obecnie (…) ani całopalenia, ani ofiar, ani darów pokarmowych, ani kadzielnych. Nie ma gdzie ofiarować Tobie pierwocin i doznać Twego miłosierdzia. Niech jednak dusza strapiona i duch uniżony znajdą u Ciebie upodobanie” (Dn 3,38-39). Obecność Boga pośród nas to dar, nie należność i nie oczywistość. Dar, który może nam zostać w każdym momencie odebrany. Tekst paralelny do J 12,35, który napotkałem również podczas wczorajszej skrutacji: „Będziecie Mnie szukać i nie znajdziecie, a tam, gdzie Ja będę, wy pójść nie możecie” (J 7,48).

Dzisiejsza liturgia jest też bardzo klarowna. W Słowie z Ewangelii arogancka pewność siebie faryzeusza i skrucha celnika (Łk 18,9-14), a u Ozeasza odrzucenie pozornego, tylko rytualnego nawrócenia (Oz 6,1-6). Ile dotąd mieliśmy takich udawanych, pozornych Wielkich Postów? Paradoksalnie tegoroczny może się dla nas okazać błogosławiony bardziej niż dotychczasowe.

No i już spoza aktualnych liturgii, ale narzucające się dzisiaj to cudownie urealniające Słowo ze św. Jakuba: „Teraz wy, którzy mówicie: 'Dziś albo jutro udamy się do tego oto miasta i spędzimy tam rok, będziemy uprawiać handel i osiągniemy zyski’, wy, którzy nie wiecie nawet, co jutro będzie. Bo czymże jest życie wasze? Parą jesteście, co się ukazuje na krótko, a potem znika. Zamiast tego powinniście mówić: 'Jeżeli Pan zechce, i będziemy żyli, zrobimy to lub owo’. Teraz zaś chełpicie się w swej wyniosłości. Każda taka chełpliwość jest przewrotna” (Jk 4,13-16). Można wręcz powiedzieć, że pandemia przyszła jako lekarstwo (dramatycznie bolesne) na śmiertelną dla naszego ducha chorobę chełpliwej wyniosłości.

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym