Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi (1 Kor 15, 3-8).
|
Zobacz ten artykuł na Liturgia.pl » Niedziela Zmartwychwstania – ŚwiatłoWyjdźcie! A tym, którzy są w ciemnościach, powiadam: Niech zajaśnieje wam światło! Tym zaś, którzy zasnęli, rozkazuję: Powstańcie![1]W Homilii na Wielką i Świętą Sobotę tymi słowy Chrystus wzywa istoty ludzkie spoczywające w ciemnościach Szeolu. Cóż mogły one odpowiedzieć Zbawicielowi, zaskoczone niezasłużonym szczęściem, które je spotkało? Radosna Światłości świętej chwały nieśmiertelnego Ojca niebieskiego, świętego, błogosławionego, o Jezu Chryste! Ty jesteś godzien teraz i na wieki, by Cię sławiono świętymi głosami, o Synu Boży, żywot dający, przeto wszechświat Cię chwali!Hymn Phos Hilarion wydaje się być tą właśnie eksplozją paschalnej radości. Chrześcijanie już od pierwszych wieków wyśpiewują te słowa w każdym zakątku świata. W wielu tradycjach i obrządkach hymn ten jest elementem nieszporów, a od starożytności towarzyszył obrzędowi lucernarium, czyli zapaleniu lamp w kościele. Już Bazyli z Cezarei w IV wieku uważał tę tradycję za bardzo starą i nie potrafił określić momentu jej powstania. W liturgii kościoła rzymskiego lucernarium pozostało przede wszystkim jako uroczysty element Wigilii Paschalnej.
Światło rozbłyska w całkowitej ciemności i ukazuje swą ożywiającą moc. O tym mówi Exsultet, Pochwała świecy, wzywając do radości ze Zmartwychwstania: Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem, a oświecona jasnością Króla wieków, poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa! Zdobny blaskiem takiej światłości, raduj się, Kościele święty, Matko nasza! A powód do radości jest nieskończony, bo przecież, jak pisze w Homilii wielkanocnej św. Jan Chryzostom: Piekło zmartwiło się, spotkawszy Cię w otchłani. Wymowny symbol światła nieco obecnie przyblakł, światło jest – a przynajmniej tak się nam wydaje – czymś od nas zależnym, mamy je zawsze, kiedy chcemy. Tak nie było i pewien zachwyt światłem był dawniej rozumiany i celebrowany z prawdziwym przekonaniem. Treść jaką niesie z sobą dekoracja dawnych świeczników zachwyca bogactwem teologicznego przekazu.
Jak pisze Paul Evdokimov: Światło nie tylko po to świeci, by świecić, światło przeobraża noc w dzień bez zmierzchu. Apokalipsa (…) po ukazaniu Nowego Jeruzalem pod postacią Niewiasty odzianej w słońce, kończy słowami „I już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy ani światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił na nimi” (Ap 22, 5) [3]Aleksandra Brandys [1] Starożytna homilia na Świętą i Wielką Sobotę, Liturgia Godzin, tom II, 1984, s. 386. [2] Jan Chryzostom, Homilia wielkanocna, http://www.cyrylimetody.marianie.pl/homilia.htm [30 marca 2012]. [3] P. Evdokimov, Życie duchowe w mieście, Poznań 2011, s. 60. Skomentuj ten artykuł na Liturgia.pl » |
