Może jeszcze słowo na temat źródeł poświadczających lektury biblijne. Tzw. Epistolarz z Würzburga jest najstarszym zachowanym lekcjonarzem rytu rzymskiego (ok. 600/650 r.) podającym katalog stosowanych pierwszych czytań mszalnych. Nie zawiera tekstów czytań a jedynie odnośniki jaki fragment Biblii czytać którego dnia. Wydanie krytyczne: G. Morin, „Le plus ancien comes ou lectionnaire de l’Eglise romaine”, Revue bénédictine 27 (1910), s. 41-74. Natomiast najstarsze rzymskie Ewangeliarze z VII i VIII w. wydał Theodor Klauser, wyróżniając ich cztery typy oznaczone greckimi literami: Pi, Lambda, Sigma i Delta. Najstarszy jest typ Pi (ok. 645 r.) i dlatego biorę go tutaj pod uwagę. Ewangeliarz tak samo jak lekcjonarz nie zawiera in extenso tekstów czytań. Edycja: T. Klauser, Das römische Capitulare Evangeliorum, Münster 1972 (2 ed.).

Poniedziałek

(GeV 468-472; Epistolarz z Würzburga; Ewangeliarz typu Pi)

[Kolekta] Kontemplując misterium paschalne, jesteśmy, Panie, wzmocnieni modlitwami błogosławionych apostołów, świadomi, że mamy iść za ich nauczaniem. Przez.

Boże, Odkupicielu i Twórco swego Kościoła, spraw, prosimy, abyśmy otrzymali dary paschalnego sakramentu dzięki modlitwom apostołów, dzięki nauczaniu których pozwoliłeś nam je głosić. Przez.

Epistoła: Dz 10,37-43

Ewangelia: Łk 24,13-35

Sekreta. W paschalnej radości składamy, Panie, ofiary, przez które Twój Kościół odradza się i karmi. Przez.

[Prefacja] Zaprawdę godne. Abyśmy błagali Twoją łaskawość o to, by modlitwy błogosławionych apostołów dopomogły nam godnie celebrować paschalne misterium i przyjąwszy z ich przepowiadania te tajemnice wiary, wiernie szukali ich pomocy. Przez Chrystusa Pana.

W Kanonie [Communicantes i Hanc igitur] następuje tak jak w noc świętą

[Communicatnes] Zjednoczeni z całym Kościołem obchodzimy zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa itd.

[Hanc igitur] Przyjmij, Panie, Ofiarę Twych sług i całego ludu Twego, którą ofiarujemy Tobie także za tych, których zechciałeś odrodzić z wody i z Ducha Świętego, udzielając im odpuszczenia wszystkich grzechów, i abyś znalazł ich w Chrystusie Jezusie Panu naszym, prosimy Cię, Panie, abyś łaskawie ją przyjął. Za nich zanosimy do Twego majestatu błagalne modlitwy, abyś ich imiona nakazał zapisać w księdze życia. Napełnij dni nasze Twoim pokojem itd.

Postkomunia. Niech nasyci nas, prosimy, Panie, święta Ofiara paschalnego sakramentu i przeprowadzi nas od ziemskich przywiązań do nauki niebiańskiej.

* * *

Komentarze

Namaszczenie krzyżmem

Jan Diakon, List do Senariusza z Rawenny, rozdz. 6 (Rzym, ok. 500 r.)

Gdy neofita włoży białe szaty, namaszcza się jego głowę świętym krzyżmem, aby pojął on, że staje się uczestnikiem królestwa oraz misterium kapłańskiego. Krzyżmem namaszczano bowiem kapłanów i królów, aby składali Bogu ofiary i rządzili ludem.

(Wilmart, Analecta reginensia, s. 174)

Alkuin z Yorku (?), Instrukcja chrzcielna Primo paganus (Tours, ok. 798 r.)

Następnie namaszcza [mu] się głowę świętym krzyżmem i owija w mistyczny zawój, aby rozumiał, że nosi diadem królestwa i godność kapłaństwa, według Apostoła: „Wy jesteście ludem królewskim i kapłańskim, składając samych siebie Bogu żywemu jako ofiarę świętą i Bogu miłą” (por. 1 P 2,9; Rz 12,1).

(Keefe, Water and the Word II, s. 244-245)

bp Jesse z Amiens List o chrzcie (Amiens, ok. 802 r.; instrukcja o chrzcie adresowana do księży diecezji Amiens)

O namaszczeniu głowy. Prezbiter czyni neoficie znak krzyża na szczycie głowy. Jak we chrzcie następuje odpuszczenie grzechów, tak przez namaszczenie dokonuje się uświęcenie Duchem. Ponieważ i w Starym Testamencie namaszczano kapłanów i królów, jak Aaron został namaszczony przez Mojżesza i Dawid przez Samuela. Namaszcza się na głowie, ponieważ z niej pochodzą wszystkie zmysły i sama zawiera w sobie zmysły. Bo i kobieta wylała Jezusowi na głowę olejek nardowy, aby wiara Kościoła i ludów okazała się przez namaszczonych krzyżmem zbawienia.

(Keefe, Water and the Word II, s. 425)

Leidrad z Lyonu, Księga o sakramencie chrztu, rozdz. 7 (Lyon, ok. 812 r.; odpowiedź na kwestionariusz Karola Wielkiego)

Po kąpieli chrzcielnej zostajemy namaszczeni, aby wyznać imię Chrystusa. Krzyżmo oznacza bowiem „namaszczenie”, tak jak Chrystus oznacza „namaszczony”. Poprzez to namaszczenie stajemy się plemieniem królewskim. W Starym Testamencie namaszczano nie tylko królów i kapłanów, ale także przybytek świadectwa (zob. Wj 40,9).

(Keefe, Water and the Word II, s. 371)

Uważasz, że nasze treści są wartościowe?

Przekaż 1,5% podatku dochodowego na rozwój serwisu Liturgia.pl,
wpisując w zeznaniu podatkowym numer KRS: 0000 354 036

Więcej informacji
i nasz film

Wypełnij zeznanie
online za darmo

Zamów przypomnienie
kiedy chcesz

Zarekomenduj nas
swoim znajomym